Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
The Night Of The White Pants
Don’t judge a man until you’ve spent a night in his pants, zegt de tagline van ‘The Night Of The White Pants’, een dolgekke komedie over een man die zijn leven in duigen ziet storten en zich dan maar in een wilde nacht stort. Voor haar debuut liet filmmaakster Amy Talkington - die voor haar vijf kortfilms meervoudig bekroond werd - zich zeker beïnvloeden door jaren ’80-klassiekers als ‘After Hours’ en ‘Something Wild’, waarin doodgewone bureautypes zich eveneens van de ene waanzinnige situatie naar de andere slepen, daarbij finaal alle remmen losgooiend.
De man in de witte broek uit de titel die we volgens Talkington niet zomaar mogen veroordelen, is de voormalige zakenman Max Hagan (Tom Wilkinson), die niet lang geleden zijn imperium verkocht. Het afscheid daarvan viel ‘m zwaar, maar alsof dat nog niet volstaat, is hij ook nog herstellende van een hartaanval en zit hij middenin een scheiding met zijn tweede vrouw Barbara (Janine Turner). Zijn zus Lolly (Geri Jewell) is bovendien gehandicapt en zijn zoon Millian (Fran Kranz) is drugsverslaafd. De situatie wordt er niet echt beter op - ja, het kan inderdaad nog erger! - wanneer dochter Beth (Selma Blair), voor ze richting New York vertrekt voor haar nieuwe job, haar vriend Raff (Nick Stahl) aan haar familie wil voorstellen.
Die blijkt immers niet enkel de punkmuzikant te zijn waaraan Beth haar hart verpand heeft, maar ook verdient hij een extra zakcentje met het dealen van drugs. Millian bekent namelijk dat Raff zijn dealer is. Net op dat moment staat Barbara voor de deur, met enkele agenten in haar kielzog. Max wordt uit zijn huis gezet en besluit in te gaan op de lift die hij van Raff aangeboden krijgt. Met als gevolg een dolle nacht vol seks, drugs en rock ’n roll, zoals Max er in tijden geen meer beleefde, maar die ‘m ook tot een stel inzichten doet komen. Al worden de (obligate) levenslesjes binnen de perken gehouden.
Waar bij de eerder genoemde eighties-classics de nacht an sich centraal stond, stelt ‘The Night Of The White Pants’ veeleer de emotionele transformatie van zijn geplaagde hoofdpersonage voorop die schoon schip moet zien te maken. Wat je dan krijgt, kan je misschien nog het best omschrijven als een disfunctionele familietragikomedie in een crazy screwball-jasje. Het leuke is dat scenariste Talkington met de genreconventies speelt door de rockende Raff die zich in een schemerzone van de maatschappij lijkt te bevinden aan de met normen en waarden opgevoede Max te koppelen (drugs is niet iets wat in z’n woordenboek staat) en uiteindelijk die laatste als meest losbandige van de twee af te beelden.
Het is een plezier om een klasbak als Tom Wilkinson al de remmen los te zien gooien. Als Max gaat hij met de film aan de haal - cocaïne snuiven, inbreken (in zijn eigen huis) en in het holst van de nacht de zoektocht naar een rechter inzetten, niets gaat hij uit de weg - waardoor het geenszins mag verbazen dat iedereen in de nevencast een beetje te licht uitvalt. Enkel Stahl kan ‘m af en toe gepast weerwerk bieden. ‘The Night Of The White Pants’ is geen hoogvlieger, maar als aardig en strak afgemeten - met 87 minuten duurt de film geen seconde te lang! - tussendoortje heeft-ie beslist z’n verdiensten. Leuk!