Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Funny People
‘Funny People’ kan niet anders dan een goeie film zijn. Adam Sandler had wel speciaal een rol in ‘Inglourious Basterds’ afgewezen om hierin op te treden. En humorprofeet Judd Apatow kroop voor het eerst sinds ‘Knocked Up’, nog altijd de beste in de reeks komedies die de afgelopen paar jaar uit zijn productiestal voortsproten, zelf opnieuw achter de camera. Toch lost deze nieuwste van de king of comedy van de 21ste eeuw de verwachtingen niet helemaal in. In tegenstelling tot wat zijn titel laat vermoeden voert de prent bovendien niet zo’n heel grappige figuren op.
George Simmons (Adam Sandler) heeft ook niet veel reden om te lachen. Hij is een zelfingenomen en arrogante stand-up comedian die het tot succesvol komisch acteur geschopt heeft, maar eens hij te horen krijgt dat zijn dagen geteld zijn - hij lijdt aan een niet nader omschreven vorm van kanker - gooit hij zijn leven over een andere boeg. Hij neemt een beginnende stand-upper (Seth Rogen) in dienst als moppenleverancier en zoekt opnieuw contact met zijn ex (Leslie Mann), die jaren eerder huwde met een Australiër.
Dat Sandler een potje kan acteren, weten we al sinds films als ‘Punch-Drunk Love’, ‘Spanglish’, ‘Reign Over Me’ en zelfs ‘Click’, en ook hier maakt hij indruk. Niet moeilijk, hij krijgt opnieuw een personage voor de kiezen waarin hij zijn getalenteerde tanden kan zetten. Doordrenkt van melancholie is George de verpersoonlijking van de leegheid van een Hollywoodbestaan. De Droopy-tronie van Sandler past nagenoeg perfect bij de inwendige tristesse van z’n mistroostige filmische alter ego; de naturel waarmee-ie de rol naar zijn hand zet, doet haast vermoeden dat er diep in Adam Sandler zelf ook zo’n sentiment schuilgaat. Knap werk dus.
Met andere woorden: ‘Funny People’ is een satirische beschouwing over succes en eenzaamheid? Nee, hoor. Of toch, maar het gaat over meer. Het gaat ook over de relatie tussen George en een beginnende komiek (een sterk vermagerde Seth Rogen zet een light-versie van z’n hilarische persona neer) én over George die de wederzijdse liefde voor zijn oude vlam opnieuw voelt opwakkeren én over een groepje stand-uppers die het proberen te maken én - ja, er is nog - over een verwaande kwast die met de fouten uit zijn verleden geconfronteerd wordt. ’t Is niet dat Apatow in z’n nieuwste niets te vertellen heeft, hij neemt gewoon iets teveel hooi op zijn tragikomische vork. Wat verklaart waarom er iets schort aan het tempo en de toonvastheid.
Maar een mislukking is dit geenszins. Daarvoor is het eerste uur te briljant (de grappen die de twee hoofdrolkomieken mogen maken, zijn er veelal boenk op!), zetten Jonah Hill, Jason Schwartzman en vooral Eric Bana geweldige vertolkingen neer en weet de weemoedige sfeer nu en dan te ontroeren. Apatow, die andermaal mannenvriendschappen centraal stelt, is z’n magische touch dus allerminst verloren, alleen moet iemand hem eens wijsmaken dat less soms more kan zijn. ‘Funny People’ steekt nog altijd torenhoog boven zijn soortgenoten uit, maar mist toch dat tikkeltje extra pigment dat pakweg ‘Knocked Up’ en ‘Forgetting Sarah Marshall’ wél hadden.
Extra’s (dvd): een waaier aan verwijderde, verlengde en alternatieve scènes - alle goed voor ruim een halfuur aanvullend lachplezier - en een vierdelige documentaire (net geen anderhalf uur) zijn de showstelers tussen het bonusmateriaal, maar ook een geinige gag reel, die illustreert dat het op de set heerlijk vertoeven moet geweest zijn, doet je glimlachen. Nog meer funny extra’s? Jazeker, zo is er een uit 1990 daterend fopgesprek (zie ook de begingeneriek van de film) en een met een knipoog samengestelde focus op de films van George Simmons, Sandlers personage. De moeite waard, deze dubbeldisc.