Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Demain Dès L'Aube
Als er één ding is waar Frans filmer Denis Dercourt kaas van gegeten heeft, dan is het wel van sfeer te creëren. Drie jaar geleden nam hij ons in het onbehaaglijke ‘La Tourneuse Des Pages’ mee op een trip doorheen de diabolische psyche van een op wraak beluste blondine. In ‘Demain Dès L’Aube’ dompelt hij zowel zijn hoofdpersonage als de kijker onder in een wereld van role playing games. En dat schijnt een uiterst eigenzinnig milieu te zijn, waar de grens tussen fictie en realiteit langzaam aan lijkt te vervagen.
Mathieu (Vincent Perez) is een bekend muziekleraar en concertpianist, maar toch gaat niet alles voor de wind in zijn privéleven. Zo kampt hij met huwelijksproblemen, is zijn moeder zwaar ziek en gaat zijn jongere broer Paul (Jérémie Renier) helemaal op in zijn passie: het via rollenspel herbeleven van historische veldslagen. Om zijn echtelijke trubbels even niet onder ogen te moeten komen, besluit hij een tijdje bij zijn moeder in te trekken, die hem terloops vraagt om zich over zijn broer te ontfermen. Ook zij heeft immers in de gaten dat Paul de controle over zichzelf begint te verliezen en zich volledig aan zijn hobby overgeeft.
Om te begrijpen waarmee zijn broer precies bezig is, besluit Mathieu hem een weekend te vergezellen. Hij belandt middenin de Napoleontische oorlog, die tot in het kleinste detail wordt nagespeeld. Maar Mathieu ontdekt dat het niet bij ‘spelen’ alleen blijft. Wanneer hij een hoge piet - of toch iemand die zich in het pak van zo’n hoge piet heeft gehesen - tegen de borst stoot en die op wraak zint, daagt hij Mathieu uit tot een duel. Die heeft er echter mooi genoeg van en besluit zich uit de mysterieuze club role players terug te trekken. Maar dat is verre van evident. Zo dienen de deelnemers zich aan regels te houden, waarbij eergevoel hoog in het vaandel wordt gedragen.
‘Demain Dès L’Aube’, genoemd naar een gedicht van Victor Hugo, weet beslist te intrigeren door zijn ongewone setting, maar als puntje bij paaltje komt, vangt Dercourt er te weinig mee aan. De dreiging dat ontkomen aan deze sekteachtige commune (denk aan ‘The Skulls’, maar dan met stille Fransozen in plaats van hippe Amerikanen) onmogelijk is, wordt nooit ten spits gedreven en het thrillerelement komt op die manier niet voldoende uit de verf. Ook vanuit psychologisch perspectief scoort de prent geen tien op tien. Daarvoor zijn de karakters te vlak uitgetekend. Vooral hoofdfiguur Mathieu komt er bekaaid vanaf. Dercourt zet hem neer als een twijfelaar (hij zet zijn huwelijk on hold, maar posteert zich wel aan de schoolpoort om z’n gezin gade te slaan), maar de kijker gaat zich nooit met zijn lot verbinden. Ook het lichtelijk kinderachtige personage dat door Renier neergezet wordt, weet niet te boeien.
Gelukkig beschikt Renier, het meest befaamd als dé ontdekking van de Dardenne-broertjes, over een leger aan acteertalent, al kan zijn goede prestatie het gebrek aan inhoud van zijn personage niet echt rechttrekken. Dat geldt misschien ook voor de film in zijn geheel. Dercourt blikt het allemaal sfeervol in, brengt de Napoleontische oorlog knap tot leven (boeiende duels incluis) en kiest voor een gepaste pianosoundtrack die je geregeld de rillingen bezorgt. Maar een goede verpakking kan de gaten in het oppervlakkige scenario enkel verstoppen, niet dichten.