Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Wat hebben die Amerikanen toch met psychiaters, psychotherapeuten, zielenknijpers of kortweg ‘shrinks’? Zelfs maffiosi hebben er behoefte aan (getuige ‘The Sopranos’), en intussen oogst tv-zender HBO laaiend enthousiaste kritieken voor de serie ‘In Treatment’ waarin psychiater Gabriel Byrne per aflevering een sessie afhandelt.

In het weinig aan de verbeelding overlatend getitelde ‘Shrink’ is Henry Carter (Kevin Spacey) de wonderdokter van dienst, die zelfs al een paar vlot verkopende zelfhulpboeken op zijn naam heeft staan. De patiënten die hij met raad en daad bijstaat en terug op het juiste levenspad moet zien te krijgen, zijn niet van de minste. Carter krijgt immers zo goed als uitsluitend (would be) Hollywoodsterren op de sofa. Rekenen onder meer op zijn expertise: een megalomane filmproducent met smetvrees (en een rotattitude), een actrice met burnoutsyndroom die stiekem een boon voor hem heeft, een acteur (Robin Williams) met een drank- en seksverslaving die ondanks alles zijn huwelijk wil redden, een andere acteur die dan weer aan kapsones ten onder dreigt te gaan,... Geen gebrek aan gezanik op de zetel van Carter dus. Ironisch is wel dat Carter eigenlijk niet de geschikte persoon is om de sofasessies te dirigeren. Sinds de zelfmoord van zijn vrouw ligt hij serieus met zichzelf in de knoop, en dat leidde zelfs naar een verslaving aan niet zo onschuldig wit spul.

In deze mallemolen maken nog meer gekwetste personen hun opwachting. Op het voorplan staat Jemma (Keke Palmer), een zwart tienermeisje dat in een vacuüm zit na de dood van haar moeder, en soelaas zoekt in de wonderlijke wereld van de cinema. Carter neemt haar pro bono op in zijn patiëntenbestand, en het is net deze jonge meid die voor een kentering zal zorgen in de relaties tussen Carter en zijn patiënten, zeker als ze in contact komt met een aspirant-scenarist, die dan weer een boon heeft voor de zwangere assistente van de producent met smetvrees...

Regisseur van ‘Shrink’ is Jonas Pate, die in een ver verleden (1997 om precies te zijn) samen met zijn broer Josh de niet-onaardige thriller ‘Liar’ afleverde. Sindsdien bouwde hij vooral een carrière op tv uit. Of hem een vruchtbare loopbaan wacht in het speelfilmcircuit blijft af te wachten. Deze met het oeuvre van Robert Altman flirtende serpentinevertelling breekt immers maar weinig potten. Al is dat ook te wijten aan het clichématige scenario van Thomas Moffett, die zijn personages breed uittekent, en geen sterk ontwikkelde dramatische insteek uit de tekstverwerker krijgt. Zelfs de pijn van Carter en Jemma voelt aan als een automatisch scenariomechanisme, en lijkt nooit echt uit het hart te komen. En als puntje bij paaltje komt, zijn de meeste personages dan ook nog eens te nietszeggend om de film als een satire op het reilen en zeilen in Hollywood te kunnen zien.

Pate mag vooral dankbaar zijn dat hij Kevin Spacey in zijn film heeft gekregen. Niet dat de man zijn beste prestatie ooit neerzet, maar hij geeft de film toch net genoeg schwung om hem niet helemaal in het luchtledige te laten verdwijnen.

Simon Couwens