Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
I'll Never Die Alone
Het pad van een filmrecensent gaat niet altijd over rozen. Om de weledele Forrest Gump te parafraseren: you never know what you’re gonna get. Al had ik bij deze film, die me met de omschrijving van Latijns-Amerikaanse versie van ‘I Spit On Your Grave’ in de schoot was geworpen, toch een vrij goed idee. De film was inderdaad nog maar een minuut aan het rondspinnen toen al zonneklaar was dat dit inderdaad onvervalste en vrij foute grindhouse is.
Fout? Yep, want de zogenaamde rape-revenge flicks blijven een dubbeltje op hun kant. Je wordt vlak voor de aftiteling uitgenodigd om te juichen wanneer de snoodaards een bloederig koekje van eigen deeg krijgen, maar voor het zover is heb je al een fikse lading vunzigheid te verteren gekregen. Voor velen blijven prenten als ‘The Last House On The Left’, ‘Death Wish’ of ‘Irréversibile’ des duivels, anderen zien er dan weer cinematografisch gerechtvaardigde aanklachten in tegen een mank lopende maatschappij. Wat er ook van zij, het is meestal heel moeilijk om de exacte scheidingslijn tussen exploitatie en de al dan niet aanwezige maatschappijkritiek aan te duiden.
Het is niet anders bij ‘I’ll Never Die Alone’ ofte ‘No Moriré Sola’, dat zich (jawel hoor) perfect laat omschrijven als een Argentijnse versie van eender welke film waarin een mishandelde vrouw het wraakrecht in eigen handen neemt. Hier krijg je zelfs vier vrouwen voor de prijs van een. Smullen geblazen voor de liefhebbers van dit soort spul dus. Regisseur Adriàn Garcia Bogliano volgt de genreblauwdruk heel nauwgezet. De vier tienermeisjes komen - in een bosrijke afgelegen omgeving - in contact met sadistische snoodaards die hen gruwelijk verkrachten en voor dood achterlaten. Toevallig botsen de slachtoffers daarna opnieuw op hun beulen, en gesterkt door hun innerlijke woede keren ze de bloederige rollen om. Opvallend is dat Bogliano zijn voorliefde voor de genreklassiekers uit de jaren zeventig niet verbergt: let maar op de dreigende openingsscène waarbij de camera over een verlaten autoweg glijdt. Nodeloze franjes moet je hier niet verwachten, en Bogliano kiest voor een welhaast minimalistische aanpak. Zo filmt hij de meisjes vooral in close-ups, alsof zelfs de camera hen voortdurend op de huid zit.
De film dogma noemen is een brug te ver, maar af en toe heeft het er wel iets van weg. Ook de soundtrack en geluidsband zijn desoriënterend en worden grotendeels gevuld met natuurlijke omgevingsgeluiden. Dat alles vloeit ‘mooi’ samen in het orgelpunt: een alweer hondsbrutale verkrachtingsscène die zo’n kwartier duurt. Het lijkt onkies om te analyseren of die scène te gruwelijk of niet gruwelijk genoeg is, maar dat hoort nu eenmaal bij een genre dat pas geslaagd is wanneer het sadisme onder de huid kruipt.
De revelatie op het eind dat iedereen in een gewelddadig beest kan veranderen als de omstandigheden daar aanleiding toe geven is uiteraard niet nieuw. Als puntje bij paaltje komt verschilt ‘I’ll Never Die Alone’ dan ook maar weinig van de voorbeelden die Bogliano (kopi)eert. Een conclusie die, afhankelijk van je affiniteit met het genre, zowel positief als negatief interpreteerbaar is.