Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
The Bucket List
Twee terminale krasse knarren die een lijstje ‘laatste wensen’ afwerken? In de handen van een begenadigd regisseur zou dit wellicht een fijn en vertederend filmpje kunnen opleveren, maar in de melige klauwen van Rob Reiner - het moet al van ‘A Few Good Men’ geleden zijn dat-ie ons nog echt van de sokkel blies - ontaardt deze aaneenschakeling van sentimenteel gepalaver en fake aandoende levenswijsheden al snel in een sof van jewelste. Ondanks de aanwezigheid van Jack Nicholson.
Die speelt de rol van Edward Cole, een ziekenhuisdirecteur die met levensbedreigende kanker gediagnosticeerd wordt en samen op de kamer belandt met Carter Chambers (Morgan Freeman), een wandelende encyclopedie (er is geen ‘algemene kennis’-vraag waar hij het antwoord niet op weet!) en toegewijde vader en grootvader, die eveneens aankijkt tegen zijn laatste levensjaar. Als hij in een emotionele bui een bucket list opstelt - een lijstje met daarop alles wat je nog wil doen voor je definitief de pijp uitgaat - raakt Cole gefascineerd door het idee. Hij is immers zo rijk als de zee diep is (en hij kan het niet allemaal meenemen) en besluit samen met Carter een trip te maken met nog te vervullen dromen.
Wat volgt, is een hele reeks dolle avonturen - gaande van parachutespringen over een tatoeage plaatsen tot een heuse wereldreis - waaruit vooral blijkt dat Nicholson en Freeman zich prima vermaakt hebben. Maar kunnen ze die pret ook overbrengen op de kijker? Nee. Nicholson wordt andermaal opgevoerd als een pseudo-vuilgebekte je m’en fou-tist en dat zint ‘m duidelijk wel, maar dat kan niet verhullen dat we hem dit typetje al eerder en beter hebben zien uitvoeren (denken we maar aan z’n Oscarbekroonde glansrol in ‘As Good As It Gets’) en dat hij hier iets te nadrukkelijk vervalt in z’n gekende tics en trucs. Hetzelfde kan eigenlijk gezegd worden van Morgan Freeman, die gecast wordt als wijze oude man, die met z’n ideale vertellerstem andermaal de voice-over mag inspreken. Hoe geïnspireerd kan een filmmaker zijn?
Het grootste probleem van ‘The Bucket List’ zit ‘m echter niet in de routineuze vertolkingen - het blijven wel twee talenten, die ons af en toe aan het lachen kunnen brengen, natuurlijk - maar in het schmaltzerige en ongeloofwaardige verhaaltje, dat anderhalf uur lang afstevent op een emotionele catharsis waarbij we als kijker verondersteld worden naar de zakdoek te grijpen. Had Reiner niet zo gretig met de emoties gegoocheld hadden we ons misschien nog een beetje aangegrepen kunnen voelen, maar nu blijven we vooral steken met een bittere nasmaak. De klasbakken in de hoofdrollen ten spijt.