Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Bij hun vierde samenwerking in acht jaar tijd verkennen fetisjacteur Leonardo DiCaprio en regisseur Martin Scorsese alweer een ander genre: de psychologische mysteriethriller. Zoals wel vaker tillen Scorsese, dop Robert Richardson en vaste editor Thelma Schoonmaker het bronmateriaal - een boek van de populaire misdaadschrijver Dennis Lehane (‘Mystic River’, ‘Gone Baby Gone’) - naar een hoger niveau, maar dit keer slaagt de legendarische filmmaker er niet in zijn beste werk naar de kroon te steken.

‘Shutter Island’ verhaalt de speurtocht van U.S. Marshal Teddy Daniels (DiCaprio) en z’n collega Chuck Aule (Mark Ruffalo), die anno 1954 de verdwenen Rachel Solando moeten zien terug te vinden. Dat kan op zich niet zo moeilijk zijn. Rachel, vermeende moordenares van haar drie kinderen, zat opgesloten in Ashecliffe Hospital, gelegen op het geïsoleerd Shutter Island voor de kust van Massachusetts. De kans dat Rachel zich elders dan op het eiland bevindt, is zeer klein, maar toch komt Teddy’s onderzoek niet op gang. De reden? De lokale leidinggevers - onder wie een creepy psy en een Duitse dokter, wat gezien de WOII-naweeën gevoelig ligt - geven hem geen toegang tot de hospitaalarchieven.

Wat is er gaande op het eiland? Worden er geheime experimenten uitgevoerd? Of worden er al even mysterieuze complotten gesmeed? Gebeuren er praktijken die het daglicht niet mogen zien? En hoe raak je er in hemelsnaam nog weg wanneer je het gevoel hebt dat iedereen tegen jou lijkt samen te spannen? Terwijl het hoofdpersonage steeds meer en meer slachtoffer dreigt te worden van z’n eigen verstoorde psyche - het is wel erg snel duidelijk dat Teddy meer dan één trauma met zich meedraagt - probeert Scorsese vaak ook de kijker op een dwaalspoor te brengen, evenwel zonder resultaat. Halfweg heb je al door hoe de getroebleerde met Scorsese-thema’s als schuld en boete aangeklede vork in de steel zit.

Vormelijk maakt de ‘Goodfellas’-filmer meer indruk. Met een bombastische, avant-gardistische soundtrack die erg luid uit de boksen galmt, bekruipt je al van bij aanvang een onrustwekkend gevoel en het aan suspensemaestro Alfred Hitchcock schatplichtige paranoiasfeertje weet bij z’n beste scènes al je nekhaartjes rechtop te brengen (zie ‘Vertigo’). Ook het eerbetoon aan ‘The Red Shoes’, de ‘Powell & Pressburger’-parel die door Scorsese’s filminstituut gerestaureerd werd, mag er wezen (die trappenscène!). Maar hét hoogtepunt is de introductie van het eiland en de kliniek: je voelt al meteen dat de afdaling in het inferno wordt ingezet.

Kortom, meesterlijk in beeld gebrachte psychologische B-huiver, die verhaaltechnisch tekortschiet. Gelet op hoe tijdens het laatste halfuur het mysterie tot in het kleinste detail van zijn sluiers wordt ontdaan, drijft de plot veel te veel op zijn grote wending. En laat die anno 2010 nu lang niet meer zo verrassend zijn. Wat evenwel niet wegneemt dat Scorseses hoeken, krochten en spleten opzoekende camera prachtige plaatjes registreert én dat DiCaprio wéér een intense vertolking aflevert waarmee-ie bewijst dat hij niet langer dat babyfaceknaapje uit ‘Titanic’ is. Een knappe supporting cast - met een akelige Ben Kingsley, een solide Mark Ruffalo en een geheimzinnige Max Von Sydow - doet de rest. Beslist aardig hersenvertier, maar geen instant-classic. Al zindert de slotzin wél nog even na.

Peter Janssens