Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Met een titel als ‘Joheunnom Nabbeunnom Isanghannom’ kom je niet zo ver op de internationale markt, met het in keurig Engels vertaalde ‘The Good, The Bad, The Weird’ dan weer wel. Al is het dan meteen duidelijk waar je als filmmaker je inspiratie hebt gehaald. Yep, bij Sergio Leones spaghettiwesternklassieker ‘The Good, The Bad And The Ugly’ uit 1966. Het is niet de eerste keer dat Leones stijl en oeuvre dienst doen als blauwdruk voor andere cineasten (en het zal ook niet de laatste zijn), maar de Zuid-Koreaan Ji-Woon Kim legt de hommage er heel dik op met een gelijklopende titel en geleende plotelementen, tot aan de onvermijdelijke Mexican standoff toe.

Deze zogenaamde eastern speelt zich af tijdens de jaren dertig in Mantsjoerije, een gebied in het noordoosten van China en het zuidoosten van Rusland, en ooit de inzet van een strijd tussen de Russen en de Japanners. Die historische context is belangrijk voor de plot, net zoals de Amerikaanse burgeroorlog niet weg te cijferen viel uit Leones marathonwestern.

The Good, The Bad en The Weird kruisen elkaars pad als ze allemaal jacht maken op een gegeerde landkaart, waarvan het vermoeden rijst dat het eigenlijk een schatkaart is. En rijkdom is voor alle drie de hoofdpersonages een gegeerde status. Ook de Japanse en Chinese troepen maken jacht op de kaart, en dat zorgt voor de nodige explosieve situaties, die door Ji-Woon Kim met een welhaast feilloze actiechoreografie in beeld worden gebracht. Kijk maar naar de openingsscène: de overval op een trein bulkt uit van de inventieve camerastandpunten en zet meteen de toon van deze Leonekloon. En die is heel speels: er mag dan al eens iemand van dichtbij worden neergeknald of er mogen al een paar vingers worden geamputeerd, Ji-Woon Kim toont meer dan eens aan dat ‘The Good, The Bad, The Weird’ vooral tongue in cheek cinema is.

De treinoverval is trouwens niet het enige fraais dat je onmiddellijk opnieuw wil bekijken: de wilde achtervolging tussen de drie hoofdpersonages en de tanks van het Japanse leger (op de tonen van Santa Esmeralda’s ‘Don’t Let Me Be Misunderstood’) is nog zo’n topmoment. Zelfs al heeft Kim een eigen distinctieve stijl: het is moeilijk om in die scène geen invloeden van ‘Indiana Jones’ of ‘Mad Max’ te zien.

Met ‘The Good, The Bad, The Weird’ scoort Ji-Woon Kim zijn derde succes op rij. Eerder bewees hij met ‘A Tale Of Two Sisters’ en ‘A Bittersweet Life’ ook thuis te zijn in het horror- en maffiagenre. Drie films die exemplarisch zijn voor wat de echte cinefiel al langer weet dan vandaag: voor de opwindendste cinema moet je niet noodzakelijk in Hollywood zijn. Toch moeten we aanstippen dat het scenario van ‘The Good, The Bad, The Weird’ niet volledig overeind blijft. Door erg veel nadruk te leggen op de overweldigende actiescènes zet Kim de narratie meer dan eens een hak. Tegen de climax kan je het eigenlijk niet zoveel meer schelen wie overleeft en wie niet, en moet je je tevreden stellen met de niet onaardige conclusie dat je twee uur knap in beeld gebrachte adrenalinecinema achter de kiezen hebt gestoken, zij het zonder een sterke emotionele betrokkenheid.

Extra’s (Blu-ray): Zuid-Koreaans hoeft u alvast niet te leren om naar het audiocommentaar te luisteren, want die is netjes Nederlands ondertiteld. Eveneens interessant: een making of, verwijderde scènes en een kwartet alternatieve eindes dat het verschil tussen de originele Zuid-Koreaanse versie en de wereldwijde cut in de verf zet.

Simon Couwens