Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Marcello Marcello
Regisseur Denis Rabaglia is zonder twijfel een groot liefhebber van prentkaartcinema. ‘Marcello Marcello’, dat zich afspeelt op het lieflijke en schilderachtig mooie eilandje Amatrello voor de kust van Napels, illustreert dat anderhalf uur lang met verve. Maar de filmmaker met Zwitserse roots lijkt niet te weten of-ie een romantische comedy wil maken als wel een reisbrochure voor dat pittoreske plaatsje, dat zelfs de meest rabiate thuisblijver prompt zijn koffers zou kunnen doen pakken. De film zelf betovert echter een heel stuk minder.
We schrijven eind jaren ’50. De traditie op Amatrello wil dat wanneer een meisje haar achttiende levensjaar bereikt er vervolgens een verwoede strijd losbarst tussen de vele jongemannen in het dorp die om haar hand bedelen. Hoe ze dat doen? In tegenstelling tot wat je zou verwachten niet door de jarige in kwestie met lieve woordjes, poëtische gedichtjes of andere romantische surprises voor zich te winnen, maar wel door de vader aan hun kant te krijgen. Die beslist namelijk met wie zijn dochter voor het eerst zal uitgaan. De jacht op een geschikt cadeau is dus open voor al wie hoopt een date te scoren.
De sjofele Marcello (Francesco Mistichelli) haalt zijn neus op voor dit soort tradities, maar wanneer hij de ravissante burgemeestersdochter Elena (Elena Cucci) ziet, duwen de fladderende vlinders in zijn buik hem willens nillens toch in haar richting. Of beter: in die van haar vader. Maar hoe kan hij in hemelsnaam concurreren met pakweg de rijke Armando, een arrogante kwast die wel vaker de competitie wint? Zelf is Marcello zo arm als Job en dus moet hij inventief zijn. Hij weet met welk geschenk hij Elena’s pa plezier kan doen, maar om dat te kunnen bemachtigen, moet de verliefde knaap er wel een paar partijen bij betrekken.
Wat zich vervolgens ontspint, is een frivole kluchtige komedie die echter bezwijkt aan het overdaad aan karikaturale typetjes dat de makers uit hun scenariohoed toveren. De vonk tussen Marcello en Elena (het is geen geheim hoe dit uiteindelijk zal aflopen) is er één die weinig impact nalaat, terwijl de diverse bijrolpersonages er enkel maar voor een zeker comic relief bijlopen. Je kan niet ontkennen dat Rabaglia dankbaar gebruik maakt van zijn oogverblindende locatie, maar wanneer hij zowat de bevolking in zijn totaliteit tot Italiaanse clichés herleidt, blijkt hij toch weer niet zo’n heel goede reisfoldermaker. Ah, dat was ook niet de bedoeling? Nochtans schiet deze uitbundige love battle als romcom tekort.
Treurig om vaststellen is ook dat zelfs de hoofdpersonages klaarblijkelijk uit hetzelfde bordkarton gefabriceerd zijn als die waaier nevenkarakters. En het is heel lastig om de nochtans door Mistichelli uiterst sympathiek vertolkte Marcello toe te juichen als die emotioneel nogal weinig diepgang lijkt te vertonen, een kritiek die ook opgaat voor de beminnelijke Elena. Schiet over: postkaartcinema van de meest fraaie soort. ‘Marcello Marcello’ voelt dan ook aan als bladeren door het fotoalbum van een vreemde: mooie zomerse plaatjes, maar nul betrokkenheid.