Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Na ‘Cliffhanger’ en ‘Vertical Limit’ is er... ‘High Lane’ (originele titel: ‘Vertige’), zo lezen we op de cover, maar die vlieger gaat toch niet helemaal op. In tegenstelling tot de twee eerder aangehaalde Hollywoodproducties speelt deze Franse avonturenthriller zich niet af in een besneeuwd landschap én vervaagt het bergbeklimthema halverwege om plaats te ruimen voor een volbloed horrortwist. Origineel is dit staaltje nagelbijten allerminst, maar een spanningsboog strak houden zit debuterend regisseur Abel Ferry duidelijk wel in de vingers.

Vijf jonge twintigers - twee koppels en het ex-lief van één van de twee chicks aan boord - trekken er voor een sportreisje opuit naar Kroatië om er te wandelen en te klimmen. Eens gearriveerd besluiten ze al gauw een hooggelegen bergpad te volgen, ook al blijkt het beginpunt van die weg afgesloten met stenen. Fred, de meest ervaren van de groep, laat er zich niet door tegenhouden en sleept zijn achterban vlot met zich mee. Maar de tocht blijkt gevaarlijk dan verwacht en wanneer een touwbrug instort en de groep een alternatief parcours moet uitstippelen, belanden ze op een verlaten plekje vol berenvallen en andere hindernissen.

De geoefende horrorkijker heeft waarschijnlijk al een meer dan flauw vermoeden hoe dit verder evolueert. Nodeloos om zeggen ook dat met die klemmen en putten niet op beren gejaagd wordt, maar op - rara, verrassing! - mensen. Zolang filmmaker Ferry de vijand geen gezicht geeft en de kijker in het ongewisse laat over wie of wat nu precies achter de (uiteraard steeds uitdunnende) groep aan zit, weet ‘High Lane’ uitstekend te boeien. Eens hij de belager in de finale acte ten tonele voert, krijg je weinig meer dan een voorspelbaar doorslagje van films als ‘Wrong Turn’, ‘The Hills Have Eyes’ of die andere Franse genrefilm ‘Frontière(s)’.

Bovendien is deze ‘The Descent’ en haute zoals de traditie het vraagt, bevolkt met clichékarakters, die er onderling zelfs nog een stel niet erg interessante conflicten op nahouden. Zo dient Loïc zich niet enkel te bekommeren om zijn hoogtevrees (toch vrij lastig wanneer je een klimtocht onderneemt!), maar ook om de aanwezigheid van Guillaume, de voormalige vriend van Chloé, die op haar beurt met een kanjer van een trauma opgezadeld zit. Wat dat laatste nu precies met het verhaal van ‘High Lane’ te maken heeft, wordt nooit honderd procent zonneklaar, maar de cineast neemt wel elke gelegenheid te baat om een flashy flashback in het geheel te integreren.

Maar dat is dan tegelijk ook het enige echte puntje van kritiek. Want in hoeverre kan je een film in het horrorgenre er nog van betichten dat hij leentjebuur speelt bij een set gruwelgenoten? De enige wijze waarop horror zich nog echt kan onderscheiden, is op het gebied van zijn beeldtaal en suspensewaarde. En dat heeft Ferry als beginner goed begrepen. Hij maakt dankbaar gebruik van de grauwe Kroatische bergketen om vanaf de start meteen een groezelige sfeer op te roepen en het slot in onvervalste slasherstijl mag dan niet origineel zijn, de manier waarop hij het bloedvergieten ensceneert, blijft bijzonder effectief om de op guts en gore beluste fan het pervers genot te schenken waarnaar die op zoek is.

Peter Janssens