Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Rapt
Waals filmmaker Lucas Belvaux is van alle sociale klassen thuis. Richtte hij in de clevere working man’s thriller ‘La Raison Du Plus Faible’ (uit 2006) de lens op drie fabrieksarbeiders die een hold-up plannen met het doel aan centen te raken om een bromfiets te kopen, dan voert de regisseur nu een steenrijke industrieel op als hoofdpersonage. Ook de setting ziet er aanzienlijk weelderiger uit. De drie werkmannen uit Belvaux’ vorige kwamen uit Seraing met z’n verlaten industrieterreinen en piepkleine woonsten, terwijl de industrieel o.a. een luxeappartement in Parijs bezit.
Daar woont de machtige zakenman - Stanislas Graff (Yvan Attal) is zijn naam - samen met zijn vrouw en twee dochters. Aan zijn perfecte leventje in de hogere kringen (hij heeft bijvoorbeeld goede banden met ministers) komt een abrupt einde wanneer hij op klaarlichte dag ontvoerd wordt en de criminelen in kwestie al snel 50 miljoen euro losgeld eisen. De dwingendheid van hun eis onderstrepen ze door de afgesneden middelvinger van Graff mee te sturen. Alsof dit drama nog niet voldoende is voor Graffs naasten is ook de sensatiepers er als de kippen bij om de getormenteerde Graff publiekelijk te fileren. Zo komen ondermeer zijn gokverslaving en zijn vele maîtresses aan het licht.
‘Rapt’, gebaseerd op de ontvoering van baron Édouard-Jean Empain in 1978, slaat een brug tussen een politieke thriller die de sociale blik van Costa-Gavras aan de suspenserijke metier van Roman Polanski koppelt én een drama over een invloedrijk man wiens façade afbrokkelt - iedereen ontdekt een man die niet strookt met het beeld dat ze van hem hadden - met als gevolg dat hij bij zijn vrijlating niet meteen met open armen onthaald wordt. “De enige die blij was met mijn terugkeer was mijn labrador”, liet baron Empain zich ook ruim dertig jaar geleden optekenen. Ook in ‘Rapt’ zie je na elke onthulling hoe steeds meer mensen uit Graffs entourage (en familie) hem emotioneel in de steek laten.
Akkoord, je kan de film dan wel een zekere kil- en afstandelijkheid verwijten, maar de manier waarop de minutieus voorbereide kidnappers met hun slachtoffer en de geldschieters die verondersteld worden ‘m vrij te kopen omgaan, laat nauwelijks een andere aanpak toe. Zelfs wanneer de ontvoerde Stanislas de sleutel tot zijn vrijlating in eigen handen krijgt (hij moet enkel maar een aantal schuldbekentenissen ondertekenen die ‘m verbinden tot het uitbetalen van astronomische bedragen), verloopt de negotiering emotieloos, als ware het een zakelijke transactie als elk ander. Maar net uit die onderkoelde stijl puurt Belvaux de meeste spanning.
Met schaarse dialogen (uitleggerigheid is ziekte nummer één in filmland!), knappe karakterobservaties en een elegant bewegende camera toont de Naamse cineast zijn groeiende maturiteit, die hij in steeds grotere producties mag (en kan) etaleren. Met iets meer dan twee uur op de teller duurt het allemaal misschien een tikje te lang en vooral in het middenstuk wil het tempo wel eens stokken, maar de fraaie fotografie, het volwassen verhaal en de naturelle vertolkingen weten toch je aandacht vast te houden. Kortom, cinema met branie die kan wedijveren met de socio-politieke thrillers die Hollywood in de jaren ’70 zelf op pellicule vastlegde. Niet verwonderlijk dus dat er momenteel een Amerikaanse remake wordt voorbereid.