Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Klaar voor nog maar eens een jaren tachtig slasher die door de remakemallemolen is gehaald? Scherp de messen dan maar voor ‘Sorority Row’, een niet-onaardige remake van ‘The House On Sorority Row’ uit 1983. Destijds een onopvallend en inmiddels zo goed als volledig in de vergetelheid geraakt vluggertje dat gemaakt was om in te pikken op het succes van de ‘Friday The 13th’-reeks die toendertijd waanzinnig populair was en (net als de ‘Saw’-reeks nu) elk jaar een deel in de zalen bracht.
 
Maak kennis met de studentensletten van Theta Pi die elkaar sisters are doin’ it for themselves-gewijs eeuwige trouw hebben gezworen. Althans in theorie, in de praktijk gaat het er minder zusterlijk aan toe: ‘leidster’ Jessica (Leah Pipes) denkt enkel aan zichzelf en wie haar in de weg loopt moet het onverbiddelijk bekopen. Echt iemand die over lijken gaat om haar doel te bereiken dus. Letterlijk zelfs zo blijkt: wanneer een Theta Pi-lid om het leven komt bij een uit de hand gelopen grap besluit ze om het lijk te dumpen in een put en laat ze alle getuigen beloven om het gebeurde geheim te houden. Een beslissing waar lang niet iedereen mee akkoord gaat. Acht maand na het tragische ongeval ziet het er trouwens naar uit dat iemand zijn mond heeft voorbijgepraat. Jessica en co ontvangen smsjes waaruit blijkt dat iemand weet heeft van het dodelijk ongeval. En al gauw duikt er een mysterieuze moordenaar op die het, gewapend met een accuraat getunede wieldopsleutel, gemunt heeft op de Theta Pi’s... Let the good times roll.

Een echte remake van ‘The House Of Sorority Row’ is dit niet. Het origineel focuste zich op de studentenhuiseigenares die het slachtoffer werd van de uit de hand gelopen grap nadat ze een feest had verboden, hier is het de dood van een medestudente die als verhaalscharnier dienst doet. Veel verschil maakt het allemaal niet. Met ingrediënten als kiekeboe-momenten die er eigenlijk geen zijn, dosissen gore die ook door tieners moet worden gesmaakt en veel dronken en lallend jong volk is ‘Sorority Row’ zowel een remake van als een hommage aan slashertrash die - tot spijt van wie het benijdt - sinds de jaren tachtig eigenlijk nooit echt weg is geweest.

Verrassen doet ‘Sorority Row’ nauwelijks. Regisseur Stewart Hendler (die eerder de thriller ‘Whisper’ inblikte, een film die ook een tijdje op het to do in Hollywood-lijstje van Erik Van Looy stond) kwijt zich echter vrij adequaat van zijn taak en komt met een paar moordscènes op de proppen die inventief genoeg zijn om de slasherfans te kietelen op plaatsen waar ze het graag hebben. De schuimbadscène bijvoorbeeld of - onze persoonlijke favoriet - het moment waarop een nasty girl een fles in het keelgat geramd krijgt zijn zelfs verrassend ok te noemen. 

Wie die lustige moordenaar/wreker is, speelt uiteindelijk maar weinig rol: de onthulling van de identiteit van de slachtende malloot is zelfs vrij zwak te noemen. Potten breekt ‘Sorority Row’ alllerminst, maar als totaalplaatje is dit pretpakket met veelvuldig en zwierig in het rond zwaaiende borsten, hilarische dialogen, een far out bijrol van Carrie Fisher en een pleiade aan overacterende bimbo’s trashy en fout genoeg om de filmduim zonder moeite van de fast forward-knop weg te houden.

Simon Couwens