Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

‘Awaydays: The Real Hooligans’ legt vooral de nadruk op het laatste woord, maar toch mag je geen film verwachten die in de lijn ligt van ‘Hooligans’, ‘The Firm’ of ‘The Football Factory’ - drie voetbalvandaalfilms van de laatste paar jaar. In tegenstelling tot zijn bikkelharde, vooral actiegeoriënteerde look blijkt het hier namelijk in de eerste plaats te gaan om een coming-of-age-drama over een 19-jarige knul die z’n plaats in de wereld (een aan heel wat veranderingen onderhevig Engeland anno 1979) niet vindt.

Akkoord, er wordt wel geknokt in ‘Awaydays’, maar het interne gevecht van het hoofdpersonage staat centraal. Paul Carty is aantrekkelijk, slim en heeft - en dat is meer een zeldzaamheid in de verpauperde Britse achterbuurten - toekomstperspectief. Maar toch is hij verveeld, zijn centen vergooiend aan clubs en voetbal. Wanneer hij op een avond Elvis tegen het lijf loopt, verandert alles. Die is immers lid van The Pack, een legendarische hooliganbende, door wie Paul al zolang-ie zich kan herinneren begeesterd is. Elvis biedt hem een weg naar binnen aan. Paul gaat helemaal op in het voetbalgeweld, terwijl Elvis net een andere richting met zijn leven wil uitgaan.

Regisseur Pat Holden neemt voor zijn tweede project duidelijk wat meer hooi op zijn vork dan bij zijn erbarmelijke debuut (de ongrappige komedie ‘The Long Weekend’). Het tijdsbeeld dat hij opwerpt, is accuraat: de architecturale achtergesteldheid, de asgrauwe klankband met new wave-groepen als Echo & The Bunnymen en Joy Division, het troosteloze leven in de armoedige industriedorpjes, het bewind van Margaret Thatcher, etc. ‘Awaydays’ heeft diverse raakvlakken met het schitterende palmares van Shane Meadows (‘This Is England’, ‘Dead Man’s Shoes’), maar in tegenstelling tot die Britse doe-het-zelver is Holden een uitvoerder en geen auteur.

Het verhaal van ‘Awaydays’ is afkomstig uit de koker van Kevin Sampson. Zichtbaar probeert hij een verhaal op twee niveaus te vertellen, maar door geen van de twee grondig uit te werken, blijft de prent finaal aan de oppervlakte dobberen. Als gewelddadige hooliganschets schiet de film niet enkel visueel tekort (slow motion oogt fraai, maar is lang niet meer inventief), tevens is het beeld dat hij van het hooliganisme ophangt beperkt tot de clichés. En voor een intieme karakterstudie over twee jongens die in een veranderende politieke periode kampen met groeipijnen hebben de karakters niet voldoende om het lijf. De motieven van Paul om zich bij The Pack aan te sluiten of van Elvis die naar Berlijn wil, zijn niet onderbouwd en laten de kijker veeleer met vraagtekens achter. Door dit gebrek aan uitdieping ga je ook nooit meeleven. Jammer. Wat evenwel niet wegneemt dat dit coming-of-rage-portret de zeitgeist van het verpauperde eighties-Engeland puik weergeeft.

Extra’s (dvd): als je ziet hoe begeesterd Kevin Sampson tijdens een featurette over zijn jeugd praat, begrijp je ook hoe het komt dat vooral het tijdsbeeld en niet de personages het meest uitgewerkt zijn. Verder zijn er ook interviews met cineast Holden en de twee hoofdrolspelers, en is er een filmpje met audities. Prima bonusmateriaal dat bovendien nog eens onderstreept dat ‘Awaydays’ allesbehalve een hooliganfilm is of wil zijn.

Peter Janssens