Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Oscar Et La Dame Rose
Een paar maanden terug verscheen ‘De Sumoworstelaar Die Niet Dik Kon Worden’, het vijfde deel uit de wereldbekende ‘Cyclus Van Het Onzichtbare’ van Frans schrijver Eric-Emmanuel Schmitt. Daarin laat hij zijn licht schijnen op de grote wereldgodsdiensten, die hij op ontroerende en eenvoudige wijze beschrijft. Tot die reeks behoort ook ‘Oscar En Oma Rozerood’, dat het intussen in België residerende manusje-van-alles vorig jaar zelf verfilmde. Het resultaat blijkt een mooie, vertederende speelfilm die ondanks zijn beladen thema’s steeds licht van toon blijft.
De Oscar uit de titel (een schitterende rol van de jonge Amir) is een 10-jarig knaapje dat nog maar een paar weken te leven heeft. De dokters - onder wie Dr. Düsseldorf (Max von Sydow) - moeten lijdzaam toekijken hoe het jochie aan zijn leukemie bezwijkt. Oscar zelf heeft dan weer het idee dat hij de dokters teleurgesteld heeft door niet te genezen en tegelijk verwijt hij zijn ouders, die hem niet komen bezoeken, dat ze niet met ‘m over zijn alsmaar dichterbij komende dood kunnen praten. De enige keer dat ze in het ziekenhuis zijn, is dat om naar het slechte nieuws van Dr. Düsseldorf te luisteren, waarop Oscar besluit dat hij beter elders troost zoekt.
Die vindt hij vervolgens een beetje verrassend bij de pizzaverkoopster Rose (Michèle Laroque), die hij eerder toevallig ontmoet. Ze neemt geen blad voor de mond en blijkt zo de ideale antidote voor Oscar, aan wie ze ondermeer vertelt over haar vroegere worstelcarrière (dat levert een reeks surreëel grappige scènes op!). Ook inspireert ze hem tot het schrijven van brieven aan god, aan wie hij z’n meest intieme gedachten kwijt kan, en verzint ze een spel waarbij elke dag gelijkstaat aan tien jaar uit iemands leven. Dat staat Oscar toe om op enkele dagen een mensenleven te ervaren. Het relaas van een kortstondige, maar wederzijdse vriendschapsband die de dame uit de titel ook allerminst onberoerd laat.
Het aandoenlijke ‘Oscar Et La Dame Rose’ is niet de eerste film die Eric-Emmanuel Schmitt baseerde op z’n eigen bloemrijke schrijfsels. Drie jaar terug maakte hij namelijk al zijn debuut met het evenzeer onder de huid kruipende ‘Odette Toulemonde’. Net als in deze pakkende pellciulepoëzie voor jong en oud kwam ook daarin Schmitts filosofieopleiding sterk tot uiting. Grote en kleine levensvragen kenmerken zijn pure en eenvoudige dialogen die precies daardoor nog meer ontroeren. De gesprekken tussen Oscar en Rose laten ruimte voor filosofische overpeinzingen en de blik op het leven en de dood zijn opvallend volwassen, maar toch slaagt de schrijver-filmmaker erin om de leefwereld van een kind mooi, oprecht en geloofwaardig weer te geven.
Een deel van het succes van deze verfilming van een niemendalletje (het boek telde nog geeneens 100 pagina’s) is bovendien toe te schrijven aan het feit dat de auteur zijn eigen roman tot een langspeelfilm ombouwde. Waar in het boek de nadruk volledig op Oscar en zijn brieven lag, krijgt in deze adaptatie ook Oma Rozerood een echt gezicht, en wordt ze een personage in wiens psyche we net zo veel inzage krijgen als in het jongetje dat vroeg in zijn leven met z’n eigen vergankelijkheid geconfronteerd wordt. Wars van vals sentiment scoort ‘Oscar Et La Dame Rose’ met zijn magisch-realistische toontje (én de passende score van legende Michel Legrand), beminnelijke karakters en prima vertolkingen.