Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Gezien in 1987 en goed bevonden: ‘The Stepfather’, een entertainende B-film van Joe Ruben met Terry O’Quinn (‘Lost’) als perfide seriemoordenaar die met duivels genoegen zijn gezin uitmoordt telkens het niet langer voldoet aan zijn perfecte visie. Het hoogtepunt van deze ietwat in de vergetelheid geraakte miniklassieker: de scène waarin O’Quinn één van zijn slachtoffers de schedelpan inbeukt met een houten balk.

Gezien in 2010 en minder goed bevonden: de remake ingeblikt door Nelson McCormick (ook al verantwoordelijke voor het aan bloedarmoede lijdende ‘Prom Night’). Het opvallendste verschil is dat het ditmaal een stiefzoon is in plaats van een stiefdochter die de snode plannen van de moordende ersatzvader ontdekt. Het hoogtepunt: dat is er eigenlijk niet. Tenzij je een fan bent van clichématige confectiespanning, want dan zit deze prent je waarschijnlijk anderhalfuur lang als gegoten.

Producent Greg Mooradian had het origineel nog nooit gezien toen hij de titel tegenkwam in een lijstje van honderd klassieke horrorfilms. Zijn nieuwsgierigheid was gewekt en eens zijn kijkachterstand ingehaald, voelde hij meteen aan dat het uitgangspunt ideaal was om er een remake van te maken. Terry O’Quinn werd gepolst of hij interesse had om opnieuw de hoofdrol te vertolken, maar die bedankte voor de eer. Een wijze beslissing, daar hij zijn originele vertolking enkel maar kon ontkrachten en hij destijds al een uitschuiver had gemaakt door aan te treden in een nodeloze sequel. De keuze om de moordende stiefvader te vertolken viel uiteindelijk op Dylan Walsh, vooral bekend van zijn hoofdrol in de plastische chirurgenreeks ‘Nip/Tuck’. Walsh brengt het er degelijk vanaf, maar het alles voorkauwende scenario laat weinig ruimte voor interpretatie of verrassingen.  

De remake van ‘The Stepfather’ is immers een thriller voor wie liever zelf niet al te veel nadenkt tijdens zijn portie cinematografisch vertier. De film besteedt meer aandacht aan het zo appetijtelijk mogelijk in beeld brengen van de leefwereld van de gegoede (Amerikaanse) middenklasse dan in het verrassend of treffend etaleren van de spanning. Alle huizen zijn tot in de puntjes afgewerkt, hebben op zijn minst een zwembad in de achtertuin en de tafels zijn tijdens de dineerscènes overvloedig gedekt. Sela Ward is op maat gemodelleerd voor SUV-rijdende huisvrouwen en de tieners kunnen zich laven aan overvloedige shots waarin stoere zoon Penn Badgely rollebolt met Amber Heard (het liefst halfnaakt in het zwembad en met overbodige songs op de klankband). Verwonderlijk is het niet dat de spanning braaf binnen de lijntjes kleurt. De hartkleppen mogen enkel wat harder pompen als de onvermijdelijke zwarte kat door het beeld springt, de striemende regen tegen de ramen klettert of als de clichématige messenzwaaifinale van stal wordt gehaald.

Kortom, ‘The Stepfather’ voegt weinig toe aan het thrillergenre. Wie op zoek is naar écht doorleefde spanning komt van een kale reis terug. Wie kickt op cinematografisch vernuft ook. Een overbodige remake heet zoiets, al kan die mogelijk wel nog de minder doorwinterde kijker naar het puntje van de stoel loodsen.

Simon Couwens