Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Once Upon A Time in Molenbeek… deze tijd om precies te zijn. Wanneer de Noord-Afrikaanse gemeenschap er de krantenkoppen haalt, is die berichtgeving zelden positief. Slechte tijdingen verkopen nu eenmaal beter dan goed nieuws of helemaal geen nieuws. Hoog tijd om daar wat aan te doen, besloot Nabil Ben Yadir, en die haalde de inspiratie voor zijn debuutfilm ‘Les Barons’ prompt uit zijn eigen leefwereld. Verwacht je niet aan maatschappijkritiek of aan scherpe tegenstellingen tussen blank en bruin. Yadir wil in de eerste plaats de met eender welke huidskleur opgezadelde kijker smakelijk laten lachen. Dat ‘Les Barons’ onmiddellijk een grote bioscoophit werd in de allochtone gemeenschap spreekt voor zich. Maar de film heeft meer dan genoeg potentieel (en een uitstekend op dreef zijnde Jan Decleir) om de grenzen te doorbreken en ook bij de goedgemutste blanke man en vrouw de mondhoeken in de juiste richting te laten plooien.

‘Les Barons’ zijn Hassan en zijn ‘collega-nietsnutten’ Mounir en Aziz. Ze hebben geen job en maken er een erezaak van om zoveel mogelijk te luieren en zo weinig mogelijk uit te voeren. Hun motto: een mens krijgt maar een beperkt aantal stappen toegewezen in zijn leven, en het zou zonde zijn om die allemaal te snel achter elkaar te nemen. Voor Hassan komt er stilaan een eind aan dat afwachtend leven. Zijn oertraditionele vader wil dat hij buschauffeur wordt, dat hij trouwt en zo snel mogelijk een respectabel burger wordt. Een uitdaging die Hassan zeker wil aangaan, zij het niet als buschauffeur en niet met het meisje dat hem wordt opgedrongen. Hij droomt van een carrière als stand-upkomiek en wil eigenlijk liever trouwen met Malika, de zus van Mounir.

‘Les Barons’ focust niet of nauwelijks op de tegenstelling tussen Marokkanen en blanken, maar wel op de problemen en conflicten die jonge Marokkanen hebben binnen hun gemeenschap. Het generatieconflict bijvoorbeeld. Hassans verhaal is daardoor gedeeltelijk autobiografisch. Het maken van ‘Les Barons’ was voor Yadir immers de kans om uit de gemeenschapsband te springen, net als het vertellen van grappen op een podium dat voor Hassan is.

De humor is heerlijk zelfrelativerend: Nadir ziet er geen graten in om te lachen met clichés als autodiefstal of allochtonen die de toegang geweigerd zien in discotheken (al moet je voor die laatste grap wachten tot na de eindgeneriek). De leukste momenten zijn dan ook die waarin Nadir typische kenmerken van de islamsamenleving uitbuit, zoals bijvoorbeeld de scène waarin Hassans spitsbroeders zijn huwelijk proberen te saboteren door zijn bruid in een onrein daglicht te plaatsen.

Zoals dat wel vaker gebeurt bij films die drijven op faits divers en couleur locale, komen na een tijd de zwakkere kantjes in het scenario bloot te liggen. ‘Les Barons’ maakt zijn uitschuiver in het laatste kwartier, als Yadir toch probeert om wat dramatiek in het geheel te krijgen. Een experiment dat niet volledig slaagt. Maar dat neemt niet weg dat ‘Les Barons’ een ongemeen frisse en zonnige komedie is, die zich zelfs wat laat vergelijken met de vroege films van Spike Lee, toen die nog met brio inzoomde op het leven van alledag in zwarte leefgemeenschappen in Amerika.

Simon Couwens