Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Het is geen verrassing om Paul W.S. Anderson op de generiek van ‘Pandorum’ aan te treffen. Weliswaar als producent, maar het had evengoed als regisseur kunnen zijn. Deze sciencefictionfilm sluit immers nagenoeg naadloos aan bij het oeuvre van Anderson dat onder meer ‘Event Horizon’, ‘Resident Evil’ en ‘Alien Vs. Predator’ omvat. De regisseur van ‘Pandorum’ is echter de Duitser Christian Alvart, die ook de Renée Zellweger-chiller ‘Case 39’ inblikte, en klaarblijkelijk zijn zinnen op een carrière in Hollywood heeft gezet.

‘Pandorum’ mag er dan Amerikaans uitzien, de film is grotendeels in Europa gefinancierd. De toonaangevende Duitse studio Constantin Film hielp mee om het budget van 40 miljoen dollar bij elkaar te krijgen en zelfs het Duitse filmfonds deed 6 miljoen in het zakje. De opnames vonden plaats in de befaamde Babelsberg studio’s, die in 1911 werden opgericht en waar destijds onder meer ‘The Cabinet of Dr. Caligari’ en ‘Metropolis’ werden opgenomen. Recentelijk deed de studio dienst als bakermat voor onder meer ‘The Reader’, ‘Inglourious Basterds’, ‘The International’ en ‘The Ghost Writer’.

‘Pandorum’ verschilt visueel in weinig van andere sciencefictionprenten waarin een ruimteschip op de dool centraal staat. Donker en duister dus, en met veel gangen en krochten waar menig goed gemikt schrikmoment op de kijker ligt te wachten. Of de opnames nu gebeurden op een soundstage in Duitsland, Engeland of Amerika, veel verschil maakt het allang niet meer uit.

Ruimteschip van dienst is de Elysium (gehaald uit de Griekse mythologie staat deze naam synoniem voor de laatste rustplaats van de zielen van de dapperen en rechtvaardigen), gelanceerd in het jaar 2174. Tegen dan is de aarde een uitgedoofde planeet en de laatste overlevenden zetten aan boord van de Elysium koers naar de planeet Tanis om daar een nieuwe nederzetting op poten te zetten. Een soort aarde 2.0 dus. De missie loopt niet van een leien dakje, getuige het begin van de film waarin astronauten Bower (een alweer uitstekende Ben Foster) en Payton (Dennis Quaid) op onzachte wijze uit een hyperslaap ontwaken. Ze kampen allebei met geheugenverlies, waardoor geen van beide weet wat er met hen of met de andere opvarenden van de Elysium is gebeurd. Zowel Bower als Payton leiden aan ‘pandorum’, een ruimtereisziekte met paranoia, hallucinaties en moorddadige impulsen als mogelijke symptomen. Rijst dus meteen de vraag of de gemuteerde roofzuchtige wezens die zich schuilhouden in het schip geen hersenschimmen zijn? En of de andere overlevenden die worden ontdekt de waarheid spreken? Indien Bower en Payton het geheim van de Elysium en Tanis willen ontdekken, zal het alleszins niet zonder gevaar voor eigen leven zijn…

Sciencefictionjunkies zullen waarschijnlijk weinig opmerkingen hebben bij ‘Pandorum’. Het ziet er immers allemaal netjes uit en de geijkte genre-ingrediënten springen aanvaardbaar, zij het onspectaculair, haasje over. Jammer dat Alvart er niet in slaagt om ‘Pandorum’ echt op het scherpst van de snee te filmen. Want zelfs al is dit geen onaardige prent, uiteindelijk ontbreekt toch de verwondering om het resultaat van het veelvuldig wapperende sf-koren te (onder)scheiden.

Simon Couwens