Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

De gevangenisfilm is duidelijk aan een revival bezig. ‘Un Prophète’ kaapte maar liefst 9 Césars weg en ook deze ‘Cell 211’ (originele titel: ‘Celda 211’) is met zijn 8 Goya’s geen klein bier. Op het afgelopen Filmfestival van de Fantastische Film won de prent bovendien de prijs voor beste thriller. En dat heeft hij geenszins gestolen. Regisseur Daniel Monzón neemt de kijker reeds vanaf de sfeervolle opener bij de lurven en laat niet los tot de schokkende finale. Een helse rit, een beklijvende nagelbijter én een film die verder maatschappijkritiek niet schuwt, heb je er dan opzitten.

Juan Oliver is een ambitieuze gevangenisbewaker, die de dag voor zijn eerste werkdag al eventjes de sfeer komt opsnuiven, maar hij krijgt meer dan waar hij om gevraagd heeft. Wanneer hij zich tijdens de rondleiding verwondt en als gevolg buiten westen raakt, besluiten zijn toekomstige collega’s hem zolang in de leegstaande cel 211 te leggen. Maar dan breekt er plotsklaps een grote opstand uit, die de hele bajes in rep en roer zet. En die Juan verplicht om creatief te zijn. Zo geeft de slimme cipier zich uit als gevangene én wordt-ie aanvaard als protegé van Malamadre, die de plak zwaait onder de inmates.

Het woeste tempo waarmee Monzón en scenarist Jorge Guerricaechevarría er van bij de start de pees opleggen, geeft zowel Juan als de kijker, die zich in geen tijd met z’n lot verbindt, weinig ademruimte. Dat is slim, want zo heb je ook geen tijd om stil te staan bij een aantal ongeloofwaardige bochten die het verhaal neemt en die noodzakelijk blijken voor het verdere, steeds beklijvende verloop. Het punt dat de gevangenen (en dus Monzón) willen maken - de reden van de opstand - vindt bovendien zijn voedingsbodem in de realiteit. Het Spaanse gevangenisregime laat zich kenmerken door een onmenselijke behandeling van de opgesloten criminelen, wat Monzon en co weinig subtiel aankaarten. Ook de onmacht van de overheid wordt in de verf gezet.

Maar ondanks de kritische blik op het bajeswezen is ‘Cell 211’ in de eerste plaats een fantastische en aan de ribben klevende thriller én een emotionele rollercoaster van geweld en agressie die je van de ene verbazing in de andere laat donderen. De beproeving van het hoofdpersonage had makkelijk kunnen ontaarden in een ongeloofwaardig laatste halfuur, maar door de scherpe karaktertekeningen weet de film net tijdens zijn finale acte het verschil te maken. Een reeks hondsbrutale scènes snijdt je bovendien meer dan eens de adem af en de vraag of en wanneer de gedetineerden zullen ontdekken dat Oliver eigenlijk een cipier is, houdt de spanningsboog twee uur lekker strak.

Tot slot is het acteerwerk op het scherp van de snee, met in het bijzonder Luis Tosar als de machtige Malamadre, een crimineel met zoveel natuurlijk charisma dat hij onweerstaanbaar wordt - hoe hard en baldadig hij zich ook opstelt. Alberto Ammann (als Oliver) kan geen gepast antwoord bieden, maar doet een aardige poging. De relatie die zich tussen de twee ontwikkelt, is wat ‘Cell 211’ op de rails houdt. Vooral omdat ze vanaf het moment dat beide (bij aanvang tegengestelde) individuen met elkaar kennismaken tot de zowel spijkerharde als hartverscheurende eindscène blijft fascineren. Het equivalent van een tikkende tijdbom, waarbij je minuut na minuut de explosie voelt naderen. Sterke film.

Peter Janssens