Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Yapeth Kotto als Idi Amin Dada. Ben Kingsley als Mahatma Ghandi. Tom Hulce als Amadeus. Philip Seymour Hoffman als Truman Capote. Sommige vertolkingen weten de finesses van hun echt bestaande personages zó accuraat te schetsen dat je nauwelijks kan voorstellen dat een ander acteur het ooit beter zal doen. Op dat lijstje heeft lang ook Anthony Hopkins gestaan, die in 1981 op verbluffende wijze gestalte gaf aan Adolf Hitler in ‘The Bunker’. Gestaan? Ja, want de iconische interpretatie van Bruno Ganz in ‘Der Untergang’ (2004) heeft de lat alweer een paar meter hoger gelegd.

Het vooral met Frans geld gefinancierde ‘The Bunker’, gebaseerd op het gelijknamige boek van James O’Donnel, vertelde 23 jaar voor Oliver Hirschbiegels meesterwerk (dat als bron een ander literair werk gebruikte) reeds het verhaal van de laatste 105 dagen die de Führer in een Berlijnse bunker doorbracht. Tot het bittere eind werd hij heen en weer geslingerd tussen gevoelens van machteloosheid en extreme woede. Ondanks alles weigerde hij zich neer te leggen bij een nakende nederlaag. Het gevolg: de onvermijdelijke zelfmoord - en er zouden er velen in zijn voetsporen volgen.

Dr. Hannibal Lecter, Richard Nixon, Pablo Picasso, Quasimodo. Wie stelt dat Anthony Hopkins fysiek niet voldoende gemeen heeft met de figuur van Adolf Hitler, heeft ongetwijfeld een punt, maar de lijst legendarische (én eveneens uiteenlopende) personages die de Oscarwinnaar tot op heden neerzette, onderstreept zijn kameleonkarakter. Het is inderdaad zo dat je bij aanvang het idee hebt dat Hopkins niet de man is voor deze rol, maar na verloop van tijd zie je hem écht transformeren in de Führer: de maniërismen, de handgebaren, de blik, het zit allemaal correct - voor zover we dat als buitenstaander kunnen ervaren op basis van de Hitler die we kennen uit de historieboeken en de fragmenten uit oorlogsdocu’s.

Geschiedkundig hebben de makers van deze miniserie (valt het op hoe de charismatische Welshman in de jaren zeventig en tachtig vooral op het kleine scherm indruk maakte: zie ook ‘QBVII’ en ‘War And Peace’) heel wat aandacht besteed aan authenticiteit, maar toch kan je bij bepaalde zaken vraagtekens plaatsen. In tegenstelling tot ‘Der Untergang’, waar alles vanuit het standpunt van Hitlers secretaresse verteld wordt, switcht ‘The Bunker’ vaak van personageperspectief. Alleen, sommige van de karakters door wiens ogen we verondersteld worden mee te kijken, kunnen onmogelijk de historische informatie geleverd hebben: ze zijn namelijk nooit geïnterviewd of zijn verdwenen na de oorlog. Ook het karakter Albert Speer wordt ‘sympathieker’ voorgesteld dan de oorlogsmisdadiger die hij wel degelijk was.

Deze euvels beletten evenwel niet dat ‘The Bunker’ bijna dertig jaar na dato nog steeds overeind blijft, al laten de sporen van de tijd zich wel voelen in de droge mise-en-scène van Amerikaans tv-regisseur George Schaefer, de stoffige fotografie van Jean-Louis Picavet en de klankband van ‘The Terminator’-componist Brad Fiedel. Het knappe acteerwerk - de terecht met een Emmy gelauwerde Hopkins wordt geflankeerd door Richard Jordan (als Speer), Piper Laurie (als Magda Goebbels) en Michael Lonsdale - is echter dé voornaamste reden om dit puike oorlogs- dan wel karakterdrama tweeënhalf uur van je tijd te gunnen. Een boeiend tijdsdocument.

Peter Janssens