Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Vermist, seizoen 2
Aanvankelijk was ‘Vermist’ bedoeld voor één enkel seizoen, maar de kijkcijfers beslisten daar anders over. Met gemiddeld een half miljoen kijkers per aflevering heeft ‘Vermist’ ondertussen zijn publiek wel gevonden op VT4, maar toch zal de zender de serie vermoedelijk geen tweede keer verlengen. En dat is jammer. Deze reeks over de Cel Vermiste Personen moet wel nog steeds zijn meerdere erkennen in ‘Code 37’ en ‘Zone Stad’, toch ligt het niveau een heel stuk hoger dan de eenheidsworst van reeks één. De ongeloofwaardige scenario’s en voorspelbare privéproblemen van de karakters moet je er wel weer bijnemen.
De voornaamste reden waarom de eerste serie onze koude kleren niet raakte, was hoofdzakelijk toe te schrijven aan dat laatste. De vijf hoofdpersonages vervulden een rol in wat een goed geolied team was, maar het is niet zo eenvoudig om bij hun missies betrokken te raken wanneer er steeds banale trubbels aan het thuisfront de kop opsteken (een moeilijke vader-dochter-relatie, overspel, problemen met comité P, etc.). En wat wil nu het toeval? De eerste episode van dit nieuwe seizoen vangt meteen aan met één van die trubbels: daarin moet het team van chef Walter Sibelius (Koen De Bouw) namelijk op zoek naar diens verdwenen dochter Lena.
Tot onze verbazing blijkt het een sterke aflevering te zijn, niet in het minst omdat er unaniem knap in geacteerd wordt. Maar één zwaluw maakt de lente nog niet. Ook in deze tweede reeks gaan de privé perikelen van de teamleden de aandacht van de verdwijningzaken afleiden. En dat zou nog zo erg niet zijn mochten de karakters op zijn minst interessant genoeg zijn. Zelfs het door Axel Daeleire vertolkte nieuwe personage Erik Coppens, die aangesteld wordt als celkapitein na het vertrek van Walter, blaast geen frisse wind. De enige die wel aan inhoud (en schijnbaar ook aan screentime) wint, is Kevin Janssens, die erin slaagt van zijn karakter Nick Bulens een geloofwaardige gekwelde flik te maken.
Het is dan ook niet toevallig dat de beste episodes die zijn waarin hij total loss mag gaan, zoals de groots opgezette dubbelepisode (en slotstuk van de reeks) waarin een ongezien kil acterende Chris Van Den Durpel aantreedt als pedofiel. ‘Vermist’ is geen vernieuwende reeks, maar tijdens zulke afleveringen tonen de makers wel dat ze het in de vingers hebben om spannende thrillercinema te maken; waarvan akte. En dat onderstrepen ze wel vaker. Sommige verhaalmeanders die tot een oplossing leiden, zullen ongetwijfeld wenkbrauwen doen fronsen, maar de jachtige en blitse regie in onversneden Jason Bourne-stijl houdt de vaart er steeds in, zodat je daar vaak niet eens bij stilstaat.
Waarom ‘Vermist 2.0’ dan toch maar op twee sterren kan rekenen? Omdat het niveau, hoewel over de hele lijn gestegen tegenover het fletse eerste seizoen, toch niet constant genoeg is om van een coherent sterk tienluik (net zoals serie één telt dit seizoen tien afleveringen) te spreken. De verwikkelingen rond Walters vertrek eisen bijvoorbeeld te veel de aandacht op in de eerste helft, terwijl het amoureuze zijspoor van Steve niet resulteert in meer diepgang, als wel in een nevenplot die kant noch wal raakt. Het regiewerk is van filmklasse en het doorleefde acteerwerk van vooral Janssens en Devynck maakt heel wat goed, maar de betrokkenheid met de cases blijft hierdoor te laag om van een écht beklijvende policier gewag te maken.