Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Rien De Personnel
In de huidige economische crisistijd wekt een term als naakt ontslag net zoveel heftige emoties los als doping in het wielermilieu en dioxine in de kippenhandel: veel dus. Debutant Mathias Gokalp hangt er een geslepen pseudothriller annex sociale satire aan op. Het slimme script zet de kijker geregeld op het verkeerde been, maar de kille, afstandelijke aanpak heeft wel als gevolg dat de film net op emotioneel vlak tekortschiet.
In een eerste hoofdstukje - ‘Le Nouveau’ - maken we kennis met Bruno (een zonder meer verbluffende Jean-Pierre Darroussin), die ietwat nerveus van zijn glaasje champagne nipt. Op de door de farmaceutische firma Muller georganiseerde receptie voor elk personeelslid voelt hij zich niet meteen als een vis in het water. Hij raakt aan de praat met een dame die zich introduceert als zijn nieuwe coach: ze wil Bruno’s baan grondig onder de loep nemen. Bruno op zijn beurt lijkt maar met één ding in het achterhoofd te zitten, hij wil zijn job houden, want hij is getrouwd en heeft twee kinderen. In het volgende hoofdstuk komen we echter te weten dat Bruno een acteur is en de dame die hem schijnbaar op de rooster legde kaderlid Natacha Gauthier-Stevens (Mélanie Doutey).
Toch blijkt er meer aan de hand dan een coaching sessie voor het management. Zo doet het gerucht de ronde dat het bedrijf binnenkort verkocht zal worden, maar dat de directie daarvoor eerst een dertigtal werknemers de laan zal moeten uitsturen. Wat van start gaat als een zenuwslopende zoektocht naar de ware toedracht, ontaardt op die manier snel in een strijd met als enige inzet zelfbehoud. Iedereen poogt zijn eigen hachje te redden, maar dat is nog niet altijd zo simpel wanneer er bepaalde geheimen aan het licht komen.
Gokalp dwingt de kijker meermaals om zijn idee bij een personage of plotwending bij te schaven. Het leeuwendeel van de sleutelscènes krijgen we namelijk driemaal te zien, steeds variërend in zowel vorm als inhoud, waarbij de laatste versie vanzelfsprekend toont hoe de zakelijke vork precies in de steel zit. Onderstrepend hoe de realiteit soms heel bedrieglijk kan zijn, wordt de kijker op dezelfde wijze om de tuin geleid zoals de echte touwtjestrekker de poppen in zijn poppenkast bespeelt. ‘Rien De Personnel’ laat zich derhalve pellen als een ajuin - na elk laagje kom je dichter bij de kern. Maar een échte thriller wordt het nooit, en gelukkig maar. Gokalp verliest het punt van zijn betoog namelijk nooit uit het oog en schetst een accuraat en actueel beeld van de (al dan niet gemanipuleerde) verschillende facetten van een financiële crisis. Als eerste film is deze milde, nooit helemaal poignante satire een huzarenstuk, al had het allemaal nog meer naar de keel gegrepen als we ook maar één sikkepit om de karakters hadden gegeven.
Aan de acteurs ligt het niet. ‘Dialogue Avec Mon Jardinier’-acteur Jean-Pierre Darroussin zet één van zijn meest doorleefde rollen neer, Waals acteur Bouli Lanners (‘Eldorado’) is altijd goed en dat is hier geen uitzondering, Pascal Greggory heeft de juiste uitstraling om een corporate bastard neer te zetten en Denis Podalydès is op dreef als vakbondsafgevaardigde die voor een dilemma komt te staan. ‘Rien De Personnel’ is slim, sluw, maar ook een beetje gevoelloos. Net als de werkwijze van heel wat bedrijven die Gokalp met dit opmerkelijk debuut bekritiseert.