Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Captivity
Zeg dat het niet waar is! Onze favoriete girl next door wordt zowaar ontvoerd, opgesloten in een kelder, overgelaten aan ziekelijke fantasieën, folteringen en heel wat emotionele stress… Het leven kan hard zijn, nietwaar? Elisha Cuthbert kan ondanks haar jonge leeftijd reeds op enkele aardige films terugkijken maar in deze film lijkt de knappe blondine echter vooral de ruimte onder ‘movie parts I should not have accepted’ nog wat op te willen vullen. De rol van Jennifer Tree, stijlicoon en topmodel, mag haar dan misschien op het frêle lijf geschreven zijn; gilbuien, krokodillentranen en een potje stomende seks hebben nog nooit iemand een Oscar opgeleverd. De regisseur van deze thriller luistert naar de naam Roland Joffé, een grote ster in de jaren tachtig, maar nu toch in ietsje minder goede doen.
Tijdens de beginscènes ontwaren we nog enige restjes talent wanneer een figuur met kwade bedoelingen de stad doorkruist en daarbij alle verschijningen van de lieftallige Jennifer aandachtig in het oog houdt. Gesproken wordt er niet; sfeervolle muziek en ijskoude zwarte handschoenen aan het stuur van de wagen doen hun werk. Ook de overgangen in het typische patroon (klaag, vecht, huil, bid, lach, sterf en bewonder - bijna Ramses Shaffy) zijn goed gevonden. Zoals bij de betere dreigbrief worden woorden uitgeknipt, maar voor de verandering vakkundig in een plakboek gekleefd - al dan niet vergezeld van illustraties.
Daar houden de spitsvondigheden echter op. Wat overblijft, is een resem scènes die we eerder al in andere genrefilms de revue zagen passeren: hier en daar een gruwelscène, af en toe wat actie en obligaat naakt, een mager uitvallende ontknoping en weinig intellectuele uitdaging tout court. Dat is op zich geen probleem, het kon immers altijd erger, maar die videoband waarop een ongelukkige jeugd te zien is en die dan moet verklaren waarom mensen verworden tot psychopaten stoot toch wel een beetje tegen de borst. We krijgen geen magistrale Bob Hoskins met een knoert van een Oedipuscomplex, maar gewoon een goedlachs dikkerdje dat sushi staat te snijden - not quite as frightening as one might imagine indeed… Volgende keer toch maar weer een tienerkomedie en het stereotype van dom blondje bevestigen of krijgen we je ooit eens in een intellectueel uitdagende film te zien, Elisha?