Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Een film staat of valt niet met zijn titel, maar hij kan soms wel je verwachtingspatroon beïnvloeden of bijsturen. Neem nu ‘Love Hurts’. De kans dat een film die achter zo’n belegen boutade schuilgaat vernieuwende cinema zal opleveren, is reeds bij aanvang miniem. Wanneer je op de cover een man tussen twee vrouwen in geplaatst ziet en de tagline ‘a painfully romantic comedy’ spot, is het verdict haast helemaal van tevoren gevormd: romantische eenheidsworst.

Te kort door de bocht? Ja, en nee. Het klopt dat de weinige creativiteit die de titel laat uitschijnen zich vertaalt in een script waarin het ene cliché het andere zo snel opvolgt dat je niet anders kan dan je afvragen of de schrijvers een record probeerden te breken - het is een aardige poging, dat zeker. En het is juist dat de manier waarop hoofdacteur Richard E. Grant zich tot een tweederangs versie van Hugh Grants stuntelende persona ontpopt je danig aan het twijfelen brengt over de scriptbeoordelingskunsten van de charismatische Brit uit ‘Jack & Sarah’. Maar tegelijk heeft het ook wel iets. Wat precies, daar kunnen we echter niet met zekerheid de vinger opleggen.

Misschien is het wel de doorgedreven foute vertolking van Grant, die in de huid kruipt van een door zijn vrouw (Carrie Anne-Moss) in de steek gelaten man van middelbare leeftijd, die ons zo aan het scherm gezogen houdt. Terwijl zijn ex-eega een affaire begint met een parttime botanicus (groene vingers hebben duidelijk een romantische uitwerking!) probeert Ben - zo heet de amoureus gedupeerde - zijn hartzeer een plaats te geven. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan, maar op aanraden van zijn 17-jarige zoon Justin (Johnny Pacar), stort hij zich opnieuw in de datingwereld. Voor hij het goed en wel beseft, is hij de trotse amant van drie op z’n zachtst gezegd excentrieke vrouwen (vier eigenlijk, maar in één geval gaat het om een duo tweelingzussen!).

Voor geloofwaardigheid is geen plaats in het script van voormalige actrice, nu regisseuse Barra Grant. De snelheid waarmee de dames zich aandienen bij Ben nadat die zich simpelweg een hippere coiffure heeft aangemeten, doet de wenkbrauwen fronsen, ook al zorgen zijn dates verreweg voor de leukste scènes in deze aan cupidomoeheid lijdende romcom. Wel is het een plezier om de onderschatte comédienne Janeane Garofalo (‘The Truth About Cats & Dogs’) nog eens aan het werk te zien, zelfs al gaat het dan om weinig meer dan een oppervlakkige bijrol, en ook Jenna Elfman bewijst zich weerom een actrice met prima timing. Maar de fun houdt al snel op.

Het is immers duidelijk naar welk punt ‘Love Hurts’ toewerkt: het moment waarop Ben, werkelijk op uitzinnige manier neergezet door Grant (zie hem schmieren!), en zijn ex weer bij elkaar komen. Dat is geen spoiler, je ziet het van kilometers ver aankomen. De enige echte verrassing is de afwikkeling van de plot van tienerzoon Justin, een volbloed ladies man die een Facebook- of Twitter-profiel vol ‘vriendinnen met opties’ heeft, maar dichtklapt wanneer die ene ware hem voor de neus staat. Precies het moment waarop een zichzelf herpakte vader (oké, lachwekkend) advies aan zijn zoon kan geven. Eens onder stoom lijkt ‘Love Hurts’ even de juiste vibe te pakken te hebben, maar uiteindelijk loopt Grant - de regisseuse, geen familie van de acteur - netjes in het voorgekauwde gareel.

Peter Janssens