Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

In ‘Raw Deal’ zit er een scène waarin hoofdacteur Arnold Schwarzenegger in een cabriolet doorheen een grindgroeve van de schurk met dienst scheurt. In zijn hand heeft hij een machinegeweer, waarmee hij alle belagers één voor één uitschakelt (zonder zelf ook maar één kleerscheurtje op te lopen, dat spreekt), op de soundtrack weerklinkt ‘Satisfaction’ van The Rolling Stones. Deze scène is niet alleen typerend voor deze actievolle no-brainer, ze is tekenend voor de volledige jaren ’80, toen actiehelden nog écht stoere bonken waren.

Maar gaandeweg heeft de gespierde biceps plaatsgemaakt voor emoties en ‘menselijkheid’. De figuren die in de eighties met panache vertolkt werden door macho men als Schwarzenegger, Stallone, Seagal en zelfs onze eigenste Van Damme lijken de dag van vandaag een bedreigde soort geworden. Jason Bourne, misschien wel hét actiepersonage van de jaren ’00, knokt er ook niet naast, maar als puntje bij paaltje komt, is hij erg kwetsbaar. Hetzelfde geldt voor de door Daniel Craig vertolkte James Bond. Mark Kaminsky, het karakter dat Arnie in ‘Raw Deal’ neerzet (om er maar één te noemen), zou zijn kroonjuwelen niet bont en blauw laten slaan door z’n tegenstander (‘Casino Royale’) of zich ei zo na laten klissen door de CIA (‘The Bourne Ultimatum’). Integendeel, hij zou ze allemaal neermaaien of hardhandig de nek omwringen.

Schwarzeneggers rol in ‘Raw Deal’ ligt dus in zekere zin in het verlengde van die in ‘Commando’ (1985), de onverwachte superhit die hem een jaar na ‘The Terminator’ definitief lanceerde als actiester. Kaminsky is een verguisde FBI-agent die nu de kost verdient als sheriff in een rustig dorpje. Destijds werd hij uit het korps gezet omwille van zijn té brutale aanpak. Precies dat levert hem echter nu een undercoverjob op die hem zou kunnen rehabiliteren. Wanneer hij erin zou slagen om het maffianetwerk van peetvader Patrovita (Sam Wanamaker) op te rollen, levert hem dat weer zijn vroegere positie bij the bureau op. Hoe-ie dat plant te doen? Door te infiltreren.

‘Raw Deal’, die altijd bekend zal staan als de film waarin de Oostenrijkse Eik zijn haar achteruitkamde, is een kwintessentieel voorbeeld van de foute jaren ’80-cinema. Belabberde dialogen (“Don’t drink and bake!”), ongeloofwaardige plotwendingen en personages die niet zozeer mensen van vlees en bloed als wel archetypes voorstelden. Hoe herken je een schurk? Aan de zonnebril! Meer simplistisch kan je moeilijk gaan en ‘Raw Deal’ slaagt er ook nog eens in om dik anderhalf uur lang zulke dommigheden aan elkaar te schakelen. Regisseur John Irvin (‘Hamburger Hill’) doet bovendien geen enkele moeite ze te verbloemen.

Dat kan evenwel niet eenvoudig zijn wanneer je hoofdrolspeler evenveel subtiliteit uitstraalt als een olifant in een porseleinwinkel. Het kenmerkende knipoogacteerwerk van Schwarzenegger is wat hem doorheen de jaren echter de status van cultactieheld opleverde, maar medio jaren tachtig manifesteerde die mix van actie én humor zich nog niet zo sterk. Een (onbedoeld geestige) oneliner niet te nagesproken kleedt de acterende (of wat daarvoor moet doorgaan) spiermassa zijn rol met iets teveel sérieux in. Een set coole scènes (zie ondermeer het moment waarop hij zijn wapens prepareert en de eerder aangehaalde scène in de grindgroeve) maken hier wellicht een leuke trip van voor die hards, maar in het actie-universum van Schwarzenegger is ‘Raw Deal’ zonder twijfel het zwakkere broertje.

Peter Janssens