Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Wanneer je diep in de schulden zit, zou je zowat alles overwegen om het hoofd boven water te houden. Sean (James Anthon Pearson) moet dus niet lang nadenken als ‘m de kans geboden wordt in één nacht tijd 12.000 pond te verdienen; precies het bedrag dat zijn zus Alice (Liz White) in het rood staat bij de Edinburghse maffia. En zo kan-ie de vernederende baantjes (toiletjongen, gigolo) meteen voor bekeken houden.

Wat hij moet doen om die geldsom binnen te rijven? Simpel: zich verstoppen voor de twee bankiers - Alistair (Dougray Scott) en Jamie (Alastair Mackenzie) - die ‘m deze kans bieden gedurende die ene nacht. Wanneer hij uit hun handen kan blijven, ligt het geld op Sean te wachten in een kluis waarvan hij de sleutel al gekregen heeft; krijgen de twee jagers hun prooi echter wel tussen de klauwen, dan verdient hij niks. Al gauw ontdekt de door de Edinburghse achterbuurten chasende Sean dat dit spelletje niet zo onschuldig is als het leek. Zijn belagers deinzen er namelijk niet voor terug om geweld te gebruiken op al wie hun pad kruist (lees: hindert). Voor Sean is het dus niet enkel een kwestie om poen te scheppen, maar ook om in leven te blijven...

De premisse van ‘New Town Killers’ leunt aan tegen die van nineties-thrillers ‘Hard Target’ (met Jean-Claude Van Damme als prooi), ‘Surviving The Game’ (waar Ice-T opgejaagd wild was) en de miskende Fincher-hit ‘The Game’ (waarin een door Michael Douglas vertolkte zakenman slachtoffer werd van een nachtelijk huiverspel). Filmmaker Richard Jobson, ex-frontman van de punkgroep The Skids én sinds enige tijd presentator van menig muziek- en filmprogramma op Sky TV, heeft zijn voorbeelden dus goed gekozen, maar slaagt er niet in met zijn ren-je-rot-nagelbijter naar eenzelfde cultstatus te solliciteren. De voornaamste reden: het is niet spannend genoeg.

Al valt niet te ontkennen dat het allemaal best aardig uit de startblokken knalt: zeker wanneer je nog niet weet welke richting Jobson en co trachten uit te gaan, weet ‘New Town Killers’ te fascineren. De scène waarin een op de toppen van zijn tenen lopende Sean de bus wil nemen en ontdekt dat het meisje dat een gesprek met hem aanknoopt een foto van hem op zak heeft, roept niet enkel bij Sean, maar ook bij de kijker vragen op: hoe groots opgezet is dit spel, wie zit erachter, waar gaat het naartoe? Wanneer de puzzelstukken halfweg hun plaats min of meer ingenomen hebben, verdwijnt de vaart en wordt het eerder saai dan beklijvend.

Het helpt bovendien niet dat de karakters zo oninteressant zijn. Je hebt de jagers en de prooi, en dan houdt het op. De pogingen om nog een diepere boodschap in het geheel te verwerken slaan stuk op een reeks ongeloofwaardige plotwendingen, de schijnbaar intrinsieke dommigheid van filmpersonages (waarom blijft Sean in hemelsnaam in het midden van de weg lopen?) én grand guignol-vertolkingen die niet overtuigen (zie Dougray Scott zijn evil lachje tevoorschijn toveren - het is vooral moeilijk om niet zélf te lachen!). Visueel toont Jobson dat hij het beslist in de vingers heeft om een gritty stadsthriller in te blikken (de videocamerastijl past uitstekend bij de jachtigheid van het script), maar inhoudelijk neemt de film te vaak een loopje met de geloofwaardigheid. ‘The Game’ it ain’t.

Peter Janssens