Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Brits cineast Christopher Smith is niet voor één horrorgat te vangen. Na zijn bloedernstige (no pun intended) debuut ‘Creep’, waarin Franka Potente in de pikdonkere metrotunnels achternagezeten werd door een Frankenstein-look-a-like, en de meer donker-komisch georiënteerde opvolger ‘Severance’, waarin een teambuildingweekendje danig uit de hand loopt, laat hij het bloedvergieten even voor wat het is. Met de metathriller ‘Triangle’ gaat Smith de psychologische toer op; stof dus best even de hersenpan af voor je naar zijn nieuwste trekt.

Centraal staat de alleenstaande moeder Jess (Melissa George uit ‘The Amityville Horror’-remake), die instaat voor de opvoeding van haar autistische zoontje. Door een vriend laat ze zich tot een zeiltripje overhalen, al was het maar om even de dagelijkse beslommeringen te vergeten. Een plots opstekend noodweer doet de boot echter kapseizen en laat Jess en haar collega-zeilers verweesd dobberend op de oceaan achter. Tot er plots een groot cruiseschip uit de mist opduikt. Gered? Denk maar vlug iets anders! De cruiser blijkt namelijk verlaten en op de koop toe gevangen in een ondefinieerbare tijd en ruimte. Maar Jess meent er al eens eerder te zijn geweest.

Indien we meer over de plot zouden onthullen, krijgen we gegarandeerd de spoilerpolitie op ons dak. Maar sta ons wel toe mee te geven dat ‘Triangle’ een ongemeen intrigerende mindfuck is, die je grijze cellen meer dan eens zal doen kraken. Het idee dat de bevreemdende taferelen die zich met enige regelmaat herhalen (nee, we verklappen niets meer!) allemaal deel uitmaken van de gekwelde fantasie van het verknipte hoofdpersonage spookt meer dan eens door je kop, maar regisseur Smith voegt geregeld extra pigmenten toe om je op een andere denkpiste te zetten (die vogels!). Wat er op die manier weer voor zorgt dat je tegen de ‘ontknoping’ helemaal het noorden kwijt bent.

Verwijst de titel bovendien naar de notoire Bermuda-driehoek, waar tijd en ruimte niet gelijk zijn aan hoe wij die beleven? En wat met de diverse verwijzingen naar de Griekse mythologie? Kortom, het is niet meer dan logisch dat Smith ruim twee jaar aan het scenario schroefde, en dan verklaarde hij nog dat er heel wat verschillende interpretaties mogelijk zijn. Zo hangt veel af van je bereidheid om in de bizarre hersenspinsels van een getalenteerd, doch overambitieus thrillerscribent mee te gaan. Wie er evenwel toe bereid is, krijgt een film die ondanks z’n repetitieve aard eindeloos fascineert en sterk in elkaar lijkt te klikken. Of denk je dat alleen maar?

Waar we echter wél eenduidig over kunnen zijn, is over het camerawerk. De beste scènes spelen zich zonder twijfel aan boord van het schip af: een locatie die veel weg heeft van de creepiness van het hotel uit Kubricks schizofrene classic ‘The Shining’. Smith schiet verduiveld knappe plaatjes en weet je met behulp van een onbehaaglijke sfeer aan het scherm te kluisteren, ook al weet je nooit met honderd procent zekerheid wat er precies aan de hand is. Voeg daar nog de doorleefde prestatie van hoofdactrice Melissa George aan toe, en je hebt een instant culthit, die onverwijld om een nieuwe visie smeekt. Op de valreep: dé hersenbreker van 2009!

Peter Janssens