Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Train
Oorspronkelijk bestemd als remake van de Jamie Lee Curtis-culttrip ‘Terror Train’ uit 1980 groeide ‘Train’ uiteindelijk uit tot routineuze torture porn, die - letterlijk en figuurlijk - het spoor van ‘Hostel’ kiest. Net als in de Eli Roth-huiverhit bindt ook hier een groep niet onaantrekkelijke, sportieve youngsters de strijd aan met tuig uit Oost-Europa. Zoals iedere doorwinterde horrorfan inmiddels weet, is het Oostblok een broeinest van op bloed, gore en, in dit geval, ingewanden beluste killers.
Thora Birch was ooit nog een beloftevolle actrice: toen ze het scherm deelde met Kevin Spacey in 5-voudig Oscarsucces ‘American Beauty’ en met Scarlett Johansson in indie-meesterwerk ‘Ghost World’. Nu beperkt haar carrière zich tot (hoofd)rollen in tweederangshorrorfilms (zie onder andere ook ‘Deadline’ met Brittany Murphy). In ‘Train’ speelt ze Alex, de aanvoerster van het studentenworstelteam dat momenteel in Oost-Europa vertoeft voor enkele toernooien. Wanneer enkele van het team, waaronder Alex, op een avond niet in het hotel blijven, maar besluiten om een naburige rave party te bezoeken, heeft dit als gevolg dat ze de volgende ochtend hun trein missen. Geen probleem, want een hulpvaardige local biedt hen een lift aan op een andere trein die hen zonder veel tijdverlies op hun bestemming brengt.
Dan begint uiteraard pas alle ellende. De Oostblokintercity blijkt namelijk bevolkt met een criminele bende orgaanhandelaars, die het gemunt hebben op die van het jonge volkje dat niksvermoedend aan boord kruipt. Wat volgt, is een slachtpartij op rails - het concept is niet onverdienstelijk, maar het bloed gutst al gauw alle kanten op, de karakters blijken net zo dom als in al zijn genregenoten en de mise-en-scène van Gideon Raff (van het verdienstelijke ‘The Killing Floor’) grijpt je nooit zo bij de lurven als die van veel van z’n collega-horrorfilmers.
Maar de film gaat het zwaarst in de fout op gebied van z’n scenario. Waar het torture porn-subgenre zich vaak laat kenmerken door moordenaars zonder enig moreel besef (doden voor de fun of it), wil Raff, die tevens in de pen kroop, van z’n butchers meer maken dan eendimensionale daders, zelfs al heeft de trein na verloop van tijd veel weg van een slachthuis op wielen. Zo verwacht Raff van de kijker net geen medeleven (het scheelt werkelijk niet veel) met de ingewandenjagers, die de organen doorsluizen naar patiënten die ze écht nodig hebben, maar niet over de financiële of medische middelen beschikken. Jammer dat deze niet oninteressante sociaalkritische insteek echter grotendeels verloren gaat onder het gewelddadig ingeblikte bloedvergieten: wat de moordenaars met de organen van plan zijn, rechtvaardigt immers niet hoe ze eraan komen.
Wat overblijft, is een ren-je-rot-slasher zoals we er de laatste tijd al meer dan voldoende in de maag gesplitst kregen. Waarbij de clichés torenhoog opgestapeld worden, de suspense nooit echt te snijden is, het bloed met liters van het canvas rolt en het acteerspel van een bedroevend amateurtoneelniveau is. Of anders gezegd: deze trein probeert dan wel een nieuw traject uit te stippelen, maar houdt finaal toch tussenstops bij de bekende (lees: afgezaagde) genrehaltes.