Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Na de Boondock-heiligen zijn er nu ‘The Ministers’, een broederpaar dat moordt in de naam van God. Cool, denk je meteen, zo’n actiefilm die zichzelf niet te ernstig neemt? Dat zou inderdaad cool zijn, maar regisseur Franc Reyes wil duidelijk een heel andere richting uit. Met misplaatste pathos dient de filmer achter straight-to-dvd-exploten à la ‘Empire’ en ‘Illegal Tender’ een donker en onnodig beladen politiedrama op, dat zichzelf veel te serieus neemt voor z’n eigen goed.

Centraal staat Celeste (Florencia Lozano), een agente die haar vader - tevens een flik - op jonge leeftijd verloor: ze moest zelfs toekijken hoe hij om het leven werd gebracht. Dat je zo’n beeld niet meteen uit je geheugen krijgt, is niet meer dan logisch en dus is ook haar onbevredigde wraaklust dat. The Ministers waren verantwoordelijk voor die moord en op hen heeft ze het nu gemunt. In haar zoektocht naar de ware identiteit van de daders wordt ze bijgestaan door haar collega en mentor Joseph (Harvey Keitel), die destijds goed bevriend was met d’r vader en zich sindsdien altijd om Celeste is blijven ontfermen.

Zoals wel vaker is de kijker beter geïnformeerd dan de personages en dus weten we al dat het gaat om Dante en zijn broer Perfecto (een dubbelrol van John Leguizamo), die zich (luidop) vragen beginnen stellen bij hun missie der bijbelse justificatie. De zaken worden extra bemoeilijkt wanneer één van de twee persoonlijk in contact raakt met de speurende Celeste, die zonder het te weten verliefd wordt op één van de mannen naar wie ze zo naarstig op zoek is.

Mocht Reyes het hier bij laten, had ‘The Ministers’ best kunnen uitgroeien tot een erg indringende meditatie over schuld en boete, en over vergeving en verlossing, maar dat is niet waar de middelmatige videofilmer naar op zoek blijkt. Integendeel stopt hij zijn film tjokvol genreclichés en trekt hij zonder enige aanleiding een blik corrupte flikken en crime king pins open, die de basisplot enkel maar voor de voeten dreigen te lopen. Akkoord, Reyes doet zijn best om alle draadjes netjes te verbinden, maar dat je ook een trui kan breien met minder wol lijkt niemand hem verteld te hebben (wist de man eigenlijk zelf waar hij met zijn verhaal concreet naartoe wilde?). Bovendien is er van enige karakteruitdieping nauwelijks sprake, waardoor tevens de dilemma’s van de protagonisten in het water vallen, je koude kleren niet rakend.

Een klein wonder (en daar mag Reyes gerust enkele kaarsen voor branden, nu we toch religieus bezig zijn) is dat de cast het geheel toch nog enigszins weet te kruiden. In het bijzonder John Leguizamo is erg sterk op dreef in een dubbelvertolking die de clichés handig weet te omzeilen. Dubbel knap is dat omdat de personages lege hulzen zijn. Je moet al een beetje acteertalent in de botten hebben om zulks tot een min of meer goed einde te brengen (zie eveneens de solide Harvey Keitel in een hem onwaardige bijrol). Niet verwonderlijk dan ook dat de onbekende (en ongetalenteerde, voor zover je zou twijfelen) hoofdactrice Florencia Lozano wél door de mand valt.

Peter Janssens