Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Phantasm III
Rare jongens, die ‘Phantasm’-films. Scenariomatig raken ze vaak kant noch wal, de kwaliteit van de speciale en make-upeffecten is wisselvallig, en ook op het vlak van regie en acteren loopt het eerder schots en scheef dan gestroomlijnd rechtlijnig. En toch is het moeilijk om de geesteskinderen van regisseur/scenarist Don Coscarelli zomaar als prullaria opzij te gooien. Al was het maar omdat het enthousiasme waarmee Coscarelli zich in de reeks bleef vastbijten ervoor zorgde dat zowel The Tall Man, zijn leger van zombiedwergen en de dodelijke spheres zijn uitgegroeid tot cultbegrippen in het horrorgenre.
Dat de kruik echter ook maar zolang te water gaat tot ze breekt, blijkt uit het in 1994 uitgebrachte derde deel, dat als ondertitel ‘Lord Of The Dead’ meekreeg. Het was meteen ook de eerste uit de vierdelige reeks die rechtstreeks voor de videomarkt werd gemaakt. Intussen lagen er al vijftien jaar tussen dit deel en het eerste, en ook tussen ‘Phantasm II’ en ‘Phantasm III’ gaapt een gat van vijf jaar. In tegenstelling tot bij nummertje twee mocht Coscarelli opnieuw grotendeels zijn zin doen. Coscarelli beweert dat de geldschieters enkel eisten dat zowel The Tall Man als de vliegende bollen terug hun opwachting maakten. En dat alles netjes binnen het budget van anderhalf miljoen dollar bleef (de helft van ‘Phantasm II’). Wat hem de mogelijkheid gaf om Michael Baldwin opnieuw te casten, en om prompt ook Bill Thornbury terug te halen. Zelfs al was diens personage al overleden in de eerste ‘Phantasm’. Maar goed, als er een universum is waar niet gekeken wordt op een kunstgreep min of meer dan is het (naast dat van ‘Dallas’) dat van ‘Phantasm’ wel.
‘Phantasm III’ begint met een korte samenvatting van de vorige twee films en zet koers naar een plot waarin Mike (Baldwin) wordt ontvoerd door de helse lijkenpikker. Reggie (Banister, die stilaan uitgroeide tot de echte held van de reeks, ook al had hij in het origineel slechts een bijrol) zet de achtervolging in met zijn afgezaagde tweeloop en krijgt onderweg het gezelschap van de schietgrage Tim (wiens ouders zijn vermoord door The Tall Man) en de nunchuckzwaaiende Rocky, die in Reggie een nieuwe partner vindt nadat haar vriend het slachtoffer werd van een met een drilboor uitgeruste bol.
Hoe hectisch en onduidelijk de centrale verhaallijnen ook mogen zijn, Coscarelli probeert uiteindelijk wel om alle delen coherent met elkaar te verbinden. Zo komt Jody (Thornbury) terug als vliegende bol en helpt hij van daaruit zijn broer Mike om een paar geheimen van de Tall Man bloot te leggen. Een nobel streven, maar verhelderend, boeiend of meeslepend wordt het er niet door. Vooral niet omdat Coscarelli blijft grossieren in losse eindjes en nooit echt een (h)echt touw bij elkaar geknoopt krijgt.
Coscarelli gaat ditmaal ook meermaals de komische toer op. Met een verwijzing naar ‘Lethal Weapon’ (“I’m too old for this shit”, declameert Reggie op een bepaald moment) knipoogt de cineast zelfs uitdrukkelijk naar de mainstream die hem nooit heeft willen of kunnen omarmen. Een stijlbreuk waar niet alle fans gelukkig mee waren. Al kregen die vier jaar later waar voor hun geduld en doorzettingsvermogen met het sluitstuk ‘Phantasm IV: Oblivion’. Een film die letterlijk terugkeerde naar de 1979-bron door heel wat ongebruikt materiaal uit de eerste film als flashbacks te integreren.