Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Het is een zalig gevoel, weten dat er jarentachtigprenten zijn die destijds zo slecht werden onthaald dat geen enkele gezond bij het hoofd zijnde studio er ook maar durft aan denken om die film te rebooten, her op te starten of te remaken. Bovenaan dat lijstje staat - met vlag en wimpel zelfs - ‘Howard The Duck’, in 1986 zowat de grootste financiële tegenvaller van dat jaar.

Het floppen van ‘Howard The Duck’ was des te opmerkelijker omdat George Lucas de drijvende kracht achter het project was. En die had net de eerste ‘Star Wars’-trilogie met succes afgerond, hoge ogen gescoord met de ‘Indiana Jones’-franchise en stond aan het hoofd van ILM, toentertijd het meest vooruitstrevend speciale effecten-huis. Bovendien had het bronmateriaal een grote cultstatus. Titeleend Howard zag in 1973 het levenslicht in een Marvelcomic, en de chagrijnige en vaak vuilgebekte op aarde gestrande buitenaardse watervogel had een forse fanbase opgebouwd.

Zowat alles wat fout kon lopen, liep echter fout tijdens de verfilming van ‘Howard The Duck’. Scenaristen Willard Huyck en Gloria Katz (studiegenoten van Lucas, met wie hij samen ‘American Graffiti’ schreef en die later het scenario voor ‘Indiana Jones And The Temple Of Doom’ mochten neerpennen) wisten van meet af aan niet goed in welke richting ze de film konden sturen. De strip waarin Howard op satirische manier commentaar gaf op het gedrag van de aardbewoners richtte zich vooral op volwassenen, en in een poging om ook een jonger publiek aan te spreken werd Howards baldadigheid afgezwakt. Maar blijkbaar niet voldoende. Waardoor ‘Howard The Duck’ zeer moeilijk te verkopen bleek. Zelfs al konden popcornkauwende tieners zich nog vinden in een eend die bij een aspirant-rockzangeres (Lea Thompson) neerstrijkt en een weg terug moet zoeken naar zijn eigen planeet, het feit dat die eend sigaren rookt en in vieze boekjes bladert, was een vlieger die destijds niet opging bij politiek correcte moeders die het beste voor hadden met hun cinemagaande kroost.

De nadruk ligt nagenoeg constant op de speciale effecten. Howard zelf wordt voor het merendeel gestalte gegeven door de in een verenkostuum ingepakte dwergacteur Ed Gale. Voor de rest van de visuele hocus pocus haalde ILM het onderste uit de kan, en wordt de plak in het laatste halfuur zelfs gezwaaid door een geslaagd stop-motionmonster gecreëerd door Phil Tippett. Opvallend en interessant is wel dat ‘Howard The Duck’ onrechtstreeks mee aan de wieg stond van Buzz Lightyear, Nemo en Wall•E. De financiële malaise na het floppen van deze film had immers repercussies voor George Lucas, die zich verplicht zag de toen nog kersverse CGI-poot van ILM te verkopen. Gelukkige koper werd Steve Jobs, die Lucas’ erfenis gaandeweg uitbouwde tot het Pixar-schot in de roos.
 
Vraag is natuurlijk hoe ‘Howard The Duck’ zich vierentwintig jaar na releasedatum laat bekijken. Nog steeds als een laagvlieger uiteraard, zij het eentje die nu toch al een beetje in waarde is toegenomen. Is het niet filmgeschiedkundig (elke filmfan moet af en toe tijd vrijmaken voor een film die toont hoe het niet moet) dan misschien wel uit nostalgische overwegingen. Wie (opnieuw) wil zien hoe Tim Robbins als jong broekje probeert overeind te blijven als chaotische wetenschapper (en zeggen dat de man later ‘Dead Man Walking’ zou regisseren) en bevestigd wil zien waarom Lea Thompson destijds in postervorm aan zoveel jongensslaapkamermuren prijkte, kan met een gerust gemoed (al dan niet hoofdschuddend) Howards gezelschap opzoeken.

Simon Couwens