Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Het is geen toeval dat dansfilms doorgaans een romantische component in zich hebben. Een dans is immers vaak een spel van aantrekken en afstoten, waarbij passie en verleiding een belangrijke rol spelen. Dat is ook zo bij de mambo, de ritmische Zuid-Amerikaanse dans die centraal staat in ‘Dirty Dancing’ (de titel geeft al duidelijk te kennen dat het er sensueel aan toe kan gaan). Wat het bijgevolg allerminst een verrassing maakt dat de twee hoofdfiguren langzaam, maar zeker naar elkaar toegroeien.

Voor de 17-jarige Frances ‘Baby’ Houseman (Jennifer Grey) zijn er leukere dingen dan met haar ouders op vakantie gaan naar het natuurpark Catskills. Maar in die warme zomer van 1963 zal het brave meisje in een zelfverzekerde vrouw transformeren, een vamp bijna. Verantwoordelijk voor die ontwikkeling is de knappe dansinstructeur Johnny Castle (Patrick Swayze), die Baby daar ontmoet. Haar vader is niet bepaald opgezet met de relatie die zich tussen Johnny en z’n dochter lijkt te ontplooien en verbiedt Baby met ‘m om te gaan, maar zoals dat gaat met verboden vruchten heeft zo’n verbod alleen een averechts effect. Ze raakt in de ban van de dirty dance en uiteindelijk ook van Johnny. Of zoals Bill Medley en Jennifer Warnes zongen in de Oscarwinnende themasong, Baby beleeft the time of her life.

Wanneer twee acteurs (letterlijk) zo dicht op elkanders huid zitten zoals Patrick Swayze en Jennifer Grey in ‘Dirty Dancing’ is een vonk onontbeerlijk. En of die er is! Kenmerkend voor de chemie is overigens dat het leeuwendeel van de naturelle scènes tussen de twee veeleer per toeval tot stand kwam. Het moment waarop Grey moeilijk uit haar lach raakt en Swayze’s personage er zichtbaar geïrriteerd door wordt, blijkt namelijk écht plaatsgegrepen te hebben. En de bekende scène waarin Baby en Johnny hun moves repeteren en stilaan naar elkaar toe kruipen, was niet meer dan een opwarmsessie, maar uiteindelijk was het wel die take die het tot in de final cut schopte.

Naast een superromantische dansfilm schuilt er in deze eighties classic eveneens een coming-of-age-relaas van een meid die vanonder het strenge juk van haar vader vandaan poogt te raken. Gezien de beperkte karakteruitwerking (de twee personages in de hoofdrol zijn er enkel om elkaar te minnekozen - op en naast de dansvloer) komt dat volwassenwordingproces van Baby echter niet zo schitterend uit de verf. Je kan desondanks niet afdingen op het klassiekerstatus dat deze box office topper doorheen de jaren veroverd heeft.

Met z’n hitgevoelige soundtrack (naast ‘(I’ve Had) The Time Of My Life’ was er ook het door Swayze zelf gezongen ‘She’s Like The Wind’), een waaier aan iconische scènes die op ieders netvlies gebrand zijn (met als absolute uitschieter de legendarische liftscène) en z’n uitstekend gedoseerde romantiek (toegegeven, het is melig, maar het werkt!) is ‘Dirty Dancing’ bijna 25 jaar na dato nog altijd dé zwijmelfilm bij uitstek. Een film die de carrière van de intussen betreurde Patrick Swayze (hij overleed in 2009 ten gevolge van kanker) definitief lanceerde, al wilden de producers initieel Val Kilmer of Billy Zane als de lead part casten. Regisseur Emile Ardolino opteerde echter voor acteurs/actrices die zowel de juiste présence hadden op het scherm én een potje konden dansen. Z’n keuze wierp z’n vruchten af: tot vandaag vormen Patrick Swayze en Jennifer Grey één van de meest passionele filmkoppels.

Peter Janssens