Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Henri-Georges Clouzot's Inferno
‘Le Corbeau’, ‘Quai Des Orfèvres’, ‘Le Salaire De La Peur’ en ‘Les Diaboliques’. Wanneer een cineast het ene meesterwerk meteen opvolgde met het andere, zoals Henri-Georges Clouzot dat deed in de jaren ’40 en ’50, is het geen eenvoudige opgave om de zwakke plekken in zijn loopbaan bloot te leggen. Toch fonkelt er tussen al die parels één een heel stuk minder dan de rest, namelijk ‘L’Enfer’, een psychedelisch experiment dat in 1964 het etiket baanbrekend chef d’oeuvre opgekleefd kreeg. Dan toch een klassieker? Ja, en nee.
In deze door Serge Bromberg en Ruxandra Medrea gedraaide documentaire ‘Inferno’ vangen we vooral een glimp op van de classic die Clouzots antwoord op de nieuwe lichting Nouvelle Vague-filmers (die ‘m ervan verweten een oubollige cineast te zijn bij wie vernieuwing niet in het woordenboek voorkwam) had kunnen zijn. Ondanks de maar liefst 185 filmblikken die Clouzot bij elkaar schoot, werd dit (letterlijke) helleproject immers nooit voltooid. Een plaats in de geschiedenisboeken leek deze ongetwijfeld visionaire prent dus niet gegund. Daar hoopt de tandem Bromberg-Medrea nu verandering in te brengen. Verrassend is hun interesse in het project niet: zo is Bromberg een befaamde filmrestaurateur, die classics als ‘The Lost World’ en ‘The Hunchback Of The Notre Dame’ een cinefiele vernislaag gaf. Wanneer hij per toeval met Clouzots weduwe twee uur in een lift opgesloten zat, en zij hem toen vertelde over het onvoltooide huzarenstuk van wijlen d’r man, zag Bromberg daar meteen een boeiend relaas in.
Als blik achter de schermen van een pelliculeproductie waar tegenslag en ramspoed regeren, leunt ‘Inferno’ aan bij ‘Lost In La Mancha’, het verhaal van de geplaagde Don Quixote-vertelling van Terry Gilliam. Maar waar op de set van de ‘Brazil’- en ‘The Fisher King’-cineast Murphy de touwtjes strak in handen hield, was het bij ‘L’Enfer’ Clouzot zelf die de opnames tot een inferno vermaakte. Zodanig dat acteur Serge Reggiani na amper tien dagen furieus de set verliet. Clouzots obsessieve speurtocht naar dat ene perfecte shot maakte bovendien dat hij soms dagenlang liep te tobben terwijl zijn drie crews (de geldschieters waren niet bepaald happy over de centen die ze erin hadden gepompt) niks anders konden dan wachten. Of dat hij scènes steeds maar bleef overdoen.
Maar wat ‘Inferno’ pas helemaal een boeiende zit maakt voor de classicofiel, zijn de diverse opnamebeelden die onderschrijven dat Henri-Georges Clouzot met dit project wel degelijk een grensverleggend meesterstuk in handen had. De gewaagde experimenten met vorm, kleur en beeldstructuur bewijzen dat de ‘oude’ routinier terecht doorging voor een genie. Maar zoals de geschiedenis al afdoende heeft aangetoond, dreigen genieën dikwijls ten onder te gaan aan hun eigen waanzin. Dat Clouzot aan deze prent nauwelijks herkenning, maar wel een hartaanval overhield, spreekt boekdelen.
Kunnen we ‘L’Enfer’ moeilijk tot een meesterwerk uitroepen, dan mogen we dat wel zeggen over deze zeer knap opgebouwde (de manier waarop het relaas ontvouwd wordt, maakt er bijna een psychologische thriller van) documentaire, waarin we tot slot een beeld krijgen van Romy Schneider zoals we dat zelden zagen. De actrice is er doorheen de jaren in geslaagd om zich van haar mierzoete Sissi-imago te ontdoen: hoe graag ze dit wilde, accentueert de Oostenrijkse met haar sensuele en schroomloze optreden voor Clouzots camera. Je moet maar naar de cover van deze dvd kijken om er een beeld van te krijgen: met haar blauwe lippenstift en verleidelijke blik was ze nooit sexier. ‘Inferno’ is een brok filmhistorie, samengebald in een erg beklijvende zit van nog geen 100 minuten. Een must.