Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Underdogverhalen zijn van alle tijden - niet in het minst omdat underdogs doorgaans op veel sympathie van het publiek kunnen rekenen. En wanneer de kijker meeleeft met de lotgevallen van het hoofdpersonage, heb je als filmmaker al half gewonnen. Dat moet je niet vertellen aan John G. Avildsen, de ongekroonde koning van de outcastcinema, die medio jaren ’70 met ‘Rocky’ dé underdogfilm bij uitstek op z’n palmares schreef en daarvoor zelfs een Oscar in de wacht sleepte. Dit succes noopte hem er acht jaar later toe om een parallel fish out of water-verhaaltje te verfilmen: ‘The Karate Kid’.

Wat er destijds voor zorgde dat dit sympathieke coming-of-age-relaas de juiste hartsnaren beroerde, blijkt overigens ruim een kwarteeuw na dato nog altijd overeind te staan: de herkenbare tienerpijnen van de jonge Daniel (doorbraakrol van acteur Ralph Macchio die een jaar eerder in F.F. Coppola’s ‘The Outsiders’ te zien was), de mentor-protegé-relatie tussen een opgroeiende puber en een oude karatemeester, de knappe doch gedoseerde martial arts-sequenties, enz. Sterk is dat de nadruk nergens op de actie zelf komt te liggen, maar dat de karakters de motor van het verhaal vormen. De vriendschap die zich gestaag ontwikkelt tussen Daniel en Mr. Miyagi (Pat Morita, die voor deze rol terecht een Oscarnominatie opstreek) is één van de mooiste uit de (foute) jaren ’80 en zal zelfs de koelste kikker ontdooien.

De scènes waarin Daniel LaRusso, new in town en meteen de pestspil van een groepje karatetieners onder leiding van blonde Johnny (wiens ex-liefje Ali met Daniel aanpapt), én Mr. Miyagi, de conciërge van het gebouw waar Daniel en zijn alleenstaande moeder ingetrokken zijn die ondermeer vliegen probeert te vangen met eetstokjes, het scherm delen, maken daarenboven deel uit van de popcultuurlexicon. “We make sacred pact. I promise teach karate to you, you promise learn. I say, you do, no questions”, aldus Miyagi. Waarop hij Daniel de opdracht geeft om auto’s op te blinken, de vloer te schrobben, een oud hek te schilderen en de muur van een schuur een nieuwe verflaag te geven. Weet hij veel dat de bewegingen die-ie daarbij maakt voeding geven tot de karatetechnieken (“Everything is karate”) die uiteindelijk zullen leiden tot de meest iconische der martial arts-poses: de kraanvogel.

We spoileren niks als we verklappen dat hij daarmee zijn laatste opponent van het toernooi (blonde Johnny, hij weer!) weet uit te schakelen: het verhaal is clichématig en het einde voorspelbaar. Maar je betrapt jezelf er toch op dat je voor Daniel (en Miyagi) zit te supporteren omdat de personages zó levensecht geboetseerd zijn. De emotionele strubbelingen die Daniel doormaakt, zal iedereen die ooit jong geweest is, naar het hart grijpen (hij kweekt zelfvertrouwen door z’n angst te confronteren), terwijl eveneens Miyagi meer blijkt dan een stereotiep vat van oosterse filosofieën, en ook een aantal trauma’s met zich meesjouwt die de platitudes overstijgt.

Meer over Miyagi’s oude wonden komen we trouwens te weten in ‘The Karate Kid, Part II’, de tweede film in deze Blu-ray-box (gek genoeg ontbreekt het derde, eveneens door Avildsen ingeblikte deel; over episode vier - met Hilary Swank - zwijgen we). In de obligate sequel (na het monstersucces was het al gauw duidelijk dat dit het begin van een franchise zou worden), die zich overigens niet laat verleiden door het erg vaak aangehangen ‘bigger, louder & faster’-adagium, trekken Daniel en Miyagi naar zijn ex-woonst in Okinawa, waar hij enkele decennia geleden Yukie achterliet, de lady aan wie-ie z’n hart verpandde, maar die reeds uitgehuwelijkt was voor Miyagi’s (voormalige) beste vriend Sato. Een duel (zowel tussen Sato en Miyagi als tussen Sato’s neefje en Daniel) dringt zich opnieuw op. Deel twee mist de punch van het eerste luik, maar door consequent de focus op de karakters te richten, blijft de film (en daarbij dus de reeks) bekoren. Voorts het vermelden waard: de fantastische score van Bill Conti, bijgestaan door Georghe Zamfir op panfluit, én de geloofwaardige vertolkingen - geen van de twee hoofdacteurs deed het ooit beter.

Extra’s (Blu-ray): een waaier aan documentaires en making ofs bieden een zeer boeiende insteek achter de schermen, maar het zijn de audiocommentaartrack van cast en crew én de nieuwe (natuurlijk exclusief voor Blu-ray) Blu-pop-optie - met tal van wetenswaardigheden en commentaar van onder andere Ralph Macchio en co-acteur William Zabka (blonde Johnny) - die bij het bonusmateriaal de show stelen. Een puike uitgave waarbij enkel het (toegegeven: mindere) derde deel gemist wordt.

Peter Janssens