Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
The Last Airbender
Mochten wij actief zijn op Facebook, dan hadden we ongetwijfeld al lang een ‘Wij geloven nog altijd in M. Night Shyamalan’-groep opgericht. Het Indische wonderkind, dat eind vorige eeuw doorbrak met de Bruce Willis-chiller ‘The Sixth Sense’, heeft reeds tonnen kritiek moeten slikken, maar als je ’t ons vraagt, had de talentvolle suspenseregisseur tot voor kort nog maar één echte sof op zijn conto (‘The Village’). Het falen van voorganger ‘The Happening’ (we blijven het een puik stukje retro-B-thrillercinema vinden!) deed hem niettemin besluiten dat een koerswijziging aan de orde was.
Verandering van spijs doet eten, moet de ‘Unbreakable’-filmer gedacht hebben, maar om deze fantasierijke maaltijd met smaak te verorberen, moet je toch erg veel honger hebben. Het fletse verhaaltje had gerust wat meer peper en zout kunnen gebruiken, om maar iets te zeggen. Maar wellicht nemen de jeugdigere filmfans daar geen aanstoot aan. Shyamalan haalde zijn mosterd immers bij een animatieserie die op jongerenzender Nickelodeon hoge toppen scheerde bij een (hoofdzakelijk) kinderpubliek. Maar dan rest de vraag of zij hun weg wel zullen vinden in het door M. Night zelf gepende doolhof dat voor een plot moet doorgaan.
Tegen de achtergrond van een mystieke wereld leven de naar het natuurelement dat ze beheersen genoemde stammen Water, Aarde, Lucht en Vuur in onvrede met elkaar. Dat was honderd jaar geleden anders, toen de Avatar - de enige in staat om de vier elementen te beheersen - de taak had om de vrede te vrijwaren. De 12-jarige luchtbuiger Aang voelde zich echter niet opgewassen om zo’n verantwoordelijk te dragen en vluchtte samen met zijn vliegende bizon Appa weg. Waarop het Vuur-koninkrijk op oorlogspad trok met als doel de wereld te veroveren. Een strijd die enkel maar feller wordt wanneer de Avatar plots weer opduikt (Sokka en Katara vinden hem vastgevroren in een ijsrots). De verbannen Vuurprins Zuko (slumdog Dev Patel) maakt er zijn doel van Aang in te rekenen om zo weer in de gratie van zijn vader, de heersende vuurheer, te vallen...
Klinkt spannend? Is het echter niet! Deze ‘The Golden Compass’ light komt nooit onder stoom, met dank aan de onwaarschijnlijk logge verhaalopbouw waar je als non-‘Avatar: The Last Airbender’-adept kop noch staart aan krijgt, het opgeklopte en semifilosofische gewauwel dat de indruk wekt dat de lucht die de Avatar buigt vooral (enkel) gebakken is én het unaniem houterige acteerwerk (maar hoe kan het ook anders met zulke dialogen?). Van Shyamalans gebruikelijke sfeervolle camerawerk is ook geen spoor te bekennen, waardoor er helemaal niets meer overblijft om enthousiast over te worden.
Zelfs de 150 miljoen dollar die Shyamalan van de studio mocht investeren in digitale creaties, blijken slecht geïnvesteerd. Zo weet de CGI-wereld (een nieuw werkterrein voor M. Night, en dat is er tevens aan te zien) op geen enkel moment écht te overtuigen en zijn de schaarse actiesequenties allesbehalve opwindend. Zelfs de bizon Appa lijkt op een afdankertje van de ijsbeer in ‘The Golden Compass’ of de yeti’s in het (minstens zo rampzalige) ‘The Mummy: Tomb Of The Dragon Emperor’. Aan de Amerikaanse kassa’s malen ze daar allemaal niet om: de film bracht er op enkele weken tijd reeds ruim 120 miljoen dollar in het laatje. De kans is dus groot dat ook de twee geplande vervolgen (alles gaat in trilogieën tegenwoordig) het pelliculelicht op groen zullen krijgen. Hopelijk heeft Shyamalan z’n zesde zintuig tegen dan weer up and running, en is hij op een andere set terug te vinden.