Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Uitdaging: neem de dvd/Blu-ray van ‘Bad Lieutenant: Port Of Call New Orleans’ mee naar een volgende signeersessie van Abel Ferrara en vraag of hij er z’n krabbel op wil zetten. De kans is zeer groot dat de cultcineast de film naar je hoofd slingert. Nadat hij ‘m eerst ritueel heeft verbrand uiteraard. Furieus was Ferrara namelijk toen hij vernam dat Werner Herzog een remake zou maken van z’n klassieker uit 1992, waarin Harvey Keitel onder andere de voeten van Jezus kuste en tegen een autovenstertje masturbeerde.

Welaan, laat ons dan maar meteen orde op zaken stellen: ‘Bad Lieutenant’ anno 2009 is géén bewerking van Ferrara’s cultprent. Om dat nog eens extra in de verf te zetten, liet Herzog zich overigens, enigszins gestuwd door Ferrara’s wilde uitlatingen, het volgende ontvallen: “Ik heb nog nooit een film van Abel Ferrara gezien. Ik heb er zelfs geen idee van wie hij is.” Vanwaar dan de sterk gelijkende titel? Producer Edward R. Pressman (tevens geldschieter en ‘eigenaar’ van Ferrara’s prent) hoopt met deze in New Orleans gesitueerde policier een nieuwe franchise op poten te zetten. Met steeds een bad lieutenant in een andere Amerikaanse stad. Had hij geweten dat het Ferrara bijna een hartinfarct zou bezorgen (en dat het de prent commercieel niet dé verhoopte boost bezorgd heeft, vooral dat), hadden onze eerste twee alinea’s er beslist anders uitgezien.

Maar nu we toch bezig zijn de twee ‘Bad Lieutenant’-films tegenover elkaar te zetten, kunnen we maar beter de lijn helemaal doortrekken. Want vergis je niet: ook al betreft het geen remake, er is wel meer dan enkel de titelgelijkenis dat de Ferrara- en Herzog-worpen verbindt. Zo kruipt een excentrieke Nicolas Cage, net als Keitel destijds, in de huid van een flik, die langzaam aan in moreel verval raakt. Al vanaf de openingsscène is het cynisme van Terence McDonagh (Cage) duidelijk, maar pas wanneer-ie met een permanente rugaandoening te kampen krijgt (ten gevolge van een ‘heldendaad’ tijdens orkaan Katrina) en hij die met pijnstillers, marihuana en coke te lijf gaat, gaat het steil bergaf met ‘m en is er van normen en waarden in zijn bestaan geen sprake meer.

Cage en Herzog zijn elkanders gelijke wat buitensporigheid betreft, dus wanneer je de twee samen op een set krijgt, kan dat niet anders dan vonken opleveren, toch? Deels is dat correct. In het geflipte universum waartegen Herzog deze ongewone politiethriller (er moet ook nog een zaak opgelost worden, al verzeilt die regelmatig op het zijspoor) situeert, kan immers alles: tapdansende zielen, zingende iguana’s en een volledig over de top gaande Cage, die het soort knetterende energie uitstraalt dat hij reeds lange tijd niet meer leek te bezitten.

Ruim voldoende om van ‘Bad Lieutenant: Port Of Call New Orleans’ een compleet geschifte freakshow te maken, maar van een coherente of écht beklijvende film kan je niet getuigen. Eva Mendes (sexy als altijd), Val Kilmer (wat is die verdikt!) en Shawn Hatosy leveren solide, tot zelfs af en toe erg grappige bijrollen. De mise-en-scène laat zien dat er een meester aan het werk is. En de donkere ondertoon zorgt voor erg goeie galgenhumor. Maar samenhang ontbreekt en na verloop van tijd krijg je de indruk dat Herzog enkel voor extravaganza en nooit voor inhoud gaat. Wat een speellengte van twee uur minstens éénvierde te lang maakt. Maar een grandioze Cage (hier had hij gerust een nominatie voor een Oscar aan mogen overhouden) gidst je wél met sprekend gemak doorheen de bizarre zijsprongen.

Peter Janssens