Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Bewust ongehuwde moeders zijn hot in Tinseltown. Nadat ‘Saturday Night Live’-comédienne Tina Fey d’r biologische klok verschalkte door beroep te doen op een leenmoeder (‘Baby Mama’) en Latina from the block Jennifer Lopez de zoektocht naar Mr. Right voor bekeken hield en de stap zette naar kunstmatige inseminatie (‘The Back-Up Plan’), besluit de voormalige ‘Friends’-actrice Jennifer Aniston in tragikomedie ‘The Switch’ ook dat ze geen man nodig heeft om zwanger te raken. Tenminste, toch niet fysiek.

Eenmaal op tram vier gestapt meent carrièrevrouw Kassie (Aniston) dat ze reeds lang genoeg gewacht heeft om een man tegen het lijf te lopen met wie ze een gezin zou kunnen stichten. Hoog tijd om haar kinderwens op haar eentje in te willigen en zodoende gaat ze op zoek naar een geschikte zaaddonor - dit tot ongenoegen van haar beste vriend, de neurotische Wally (Jason Bateman), net als Kassie een verstokte vrijgezel. Ter ere van haar nakende verwachting geeft Kassie vervolgens een feestje, waarop Wally kennismaakt met Roland, een knappe en afgetrainde blonde adonis die zijn sperma ter beschikking stelt. Voldoende reden voor Wally om in de drank te vliegen. Wanneer-ie echter in laveloze toestand Rolands kwakje in de lavabo morst, weet hij er niet beter op dan het nu lege potje dan maar zelf weer te vullen. Enig probleem: de ochtend later staat er hem niets meer bij van wat er gebeurd is. De herinnering aan die bewuste avond begint ‘m evenwel weer langzaam binnen te sijpelen op het moment dat hij zeven jaar later - wanneer Kassie met haar zesjarige telg Sebastian opnieuw naar New York verkast - het zoontje van zijn beste vriendin voor het eerst ziet...

Een komedie over sperma, het idee klinkt relatief aangebrand. En zeker wanneer het op een kortverhaal van ‘The Virgin Suicides’-auteur Jeffrey Eugenides gebaseerde scenario naar het scherm vertaald wordt door de foute lolbroeken Josh Gordon en Will Speck, eerder verantwoordelijk voor ‘Blades Of Glory’. Een typische sex comedy met andere woorden? Nee, toch niet. Akkoord, het geswitcht potje teelvocht zet de plot in werking, maar verder is deze nieuwe Jennifer Aniston-film in de eerste plaats een voorspelbare op en top Amerikaanse komedie over ouderschap, verantwoordelijkheidszin en keuzes maken in het leven.

Geeuw? Dat valt reuze mee, want ‘The Switch’ kan gelukkig rekenen op een cast die zich uitstekend in zijn sas voelt. Aniston voert d’r gebruikelijke nummertje op, maar Jason Bateman laat geen kans onbenut om te bewijzen wat hij in zijn mars heeft. In zekere zin doet de rol die hij hier neerpoot, denken aan de superieure prestatie van Hugh Grant in ‘About A Boy’: bij aanvang spuwt hij overtuigend én geinig de ene oneliner na de andere uit (“She wouldn’t know good sperm if it slapped her in the face”, dixit Wally), terwijl in de tweede helft het vaderschapsgevoel zich meester van hem maakt wanneer-ie steeds meer kenmerken van zichzelf terugvindt in de jonge Sebastian. Die laatste wordt overigens grandioos gespeeld door nieuwkomer Thomas Robinson, die eenzelfde (neurotische) charme uitstraalt als de guitige spruit die Tom Cruise op een spervuur aan rake observaties trakteerde in ‘Jerry Maguire’. In leuke bijrollen zijn eveneens Patrick Wilson en Jeff Goldblum verantwoordelijk voor de nodige mondhoekvariaties.

Maar de goeie vertolkingen kunnen evenwel niet beletten dat ‘The Switch’ eindigt als een zoveelste variant op hetzelfde verhaaltje: het onwaarschijnlijke koppel komt zonder veel kleerscheuren uit de strijd. Er wordt met levenswijsheden gegoocheld dat het een lieve lust is en op het eind staat ieder karakter met tranen in de ogen. Bovendien blijken die karakters weerom lege hulzen, en staan ze uitsluitend voor archetypes: Aniston is de bezorgde moeder, Bateman de vader die tot inzicht komt en Wilson de mooie jongen, die naast het net zal vissen - omdat nu eenmaal iemand dat moet doen. En omdat hij niet op de poster staat. Hier zat meer in.

Peter Janssens