Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Afgaand op de potige hoes met een dreigende Sean Bean in vol ornaat, kan je denken dat ‘Cash’ naadloos aansluit in het rijtje gespierde actieprenten met een nietsontziende booswicht in de hoofdrol. Of dat het één en ander misschien past in het rijtje van Guy Ritchie-klonen die een paar jaar terug zo populair waren. De eerste tien minuten lijkt deze film zelfs exact in die richting te varen, maar gaandeweg keert scenarist/regisseur Stephen Milburn Anderson zijn kar.

Wat op zich geen slechte beslissing lijkt. De minst geslaagde momenten in ‘Cash’ zijn immers die waarin Anderson probeert om de luidruchtige actie-kaart uit te spelen. Tijdens een niet zo bijster spectaculaire autoachtervolging bijvoorbeeld. Ook niet echt om over naar huis te schrijven: de bewust hippe en weinig ter zake doende cuts waarmee Anderson vooral in het begin tussen verschillende scènes glijdt. Groot is de verrassing als blijkt dat deze euvels vrij snel verdwijnen als sneeuw voor de zon, en Anderson zijn filmpje laat uitgroeien tot een niet onaardige variant van het gijzelingsdrama ‘The Desperate Hours’.

Met als MacGuffin een koffer boordevol cash geld die na een overval van een brug wordt gegooid en linea recta op de Ford Buick van Sam Phelan (Chris Hermsworth) ploft. In plaats van braafjes naar de politie te gaan, neemt hij de prijskoffer, goed voor zo’n half miljoen dollar, mee naar huis en spendeert hij samen met eega Leslie (Victoria Profeta) een fiks deel van het geld aan de hypotheek, een nieuwe auto en andere luxueuze hebbedingetjes. Aan hun gejuich komt een eind als op een dag Pyke Cubic (Sean Bean) op de stoep staat. Een licht ontvlambare crimineel (en broer van de gearresteerde overvaller) die niet van plan is om terug naar huis te gaan zolang hij niet de volledige buit heeft gerecupereerd, inclusief het bedrag dat Sam en Leslie al hadden gespendeerd. Is het niet goedschiks, dan kwaadschiks...

‘Cash’ is een films met ups en downs. De nogal nadrukkelijke manier waarop Anderson het gros van de bijrolspelers als comic relief wil uitspelen blijkt geen schot in de roos. De wijze waarop Bean aan de hand van het inschrijfformulier van de nieuwe wagen de identiteit van Hermsworth en Profeta opspoort (na een paar tussenstops aan het verkeerd adres) levert grotendeels aardig vertier op, net zoals hun interactie in de scènes waarin Bean na elke terugbetaling tot op de laatste dollarcent uitrekent hoe groot het schuldsaldo nog is. Dubbel jammer dan ook dat Anderson zijn misdaadkomedie naar het einde toe alsnog terug naar het domein van de actieprent navigeert. Meteen de hoofdreden waarom de film zijn derde ster niet verzilvert: de climax past niet echt bij de teneur van het voorafgaande uur, dat bijna smeekte om een ‘poets wederom poets’-fade out en niet zozeer om een ongeïnspireerde gewelddadige confrontatie.

Wel vlot en amusant over de gehele lijn: Sean Bean die zich overduidelijk amuseert als principiële bad ass. Niet dat de man de acteergensters er laat van afvliegen, maar het is een prestatie die rustig dienst kan doen als sollicitatie voor - we zeggen maar wat - ‘The Expendables 2’. Ook Chris Hemsworth hou je best in de gaten: nu nog grotendeels een nobele onbekende (zijn grootste wapenfeit dusver is de rol van Kirks vader tijdens de openingsscène van J.J. Abrams’ ‘Star Trek’-reboot), maar volgend jaar is hij te zien als Marvel-held Thor in Kenneth Branaghs gelijknamige adaptatie van de comic.

Simon Couwens