Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Halfweg in ‘Letters To Juliet’ zit een scène waarin de drie hoofdpersonages aanschuiven aan zo’n typische, harmonieuze Italiaanse familielunch, die je direct doet denken aan de reclamefilmpjes van Mama Miracoli - dit om maar te zeggen dat de nieuwste prent van ‘Bride Wars’-cineast Gary Winick de clichés over het land van de risotto, de spaghetti, de olijfolie en - uiteraard - de passie/liefde niet schuwt. Dat levert alleraardigste postkaartcinema op, maar voor een romantische komedie is dit nieuwe Amanda Seyfried-vehikel opvallend weinig feeëriek.

Nochtans gaat de premisse van deze suikerzoete zomerse zwijmelaar terug op een wel zeer romantisch uitgangspunt: jaarlijks komen heden ten dage nog altijd massa’s vrouwen (en ook mannen, gokken we) naar het pittoreske Verona afgezakt om een bezoek te brengen aan het huis van getroebleerde liefdesziel Juliet Capulet - ja, die uit William Shakespeares legendarische amour fatale. Op de stenen muur onder het bekende balkon laten de doorgaans met cupidoprobleempjes worstelende passanten brieven achter. Wat ongeveer een totaal aantal van 5.000 epistels per jaar oplevert. Een stel vrouwelijke vrijwilligers, die te boek staan als de Juliet-club, bezorgt iedere afzender een passend (lees: troostend) antwoord.

Op voorhuwelijksreis in Italië raakt Sophie (Amanda Seyfried) geïntrigeerd door dit verschijnsel. Daar haar toekomstige - de zelfzuchtige chef-kok Victor (Gael Garcia Bernal) - meer oog heeft voor de lokale keuken dan voor zijn bloedmooie verloofde en zelfs een wijnveiling verkiest boven een bezoek aan het Gardameer, zit er voor de journaliste in de dop (ze werkt bij een krant als facts checker, maar wil niks liever dan haar eigen artikels schrijven) niets anders op dan op d’r dooie eentje door de stad te kuieren. Zo komt ze bij de Juliet-club terecht. Wanneer Sophie vervolgens in de muur van het Juliet-huis een briefje aantreft van 50 jaar oud, is ze zo ontroerd door de inhoud dat ze besluit de zender - de onderhand 70-jarige Claire (Vanessa Redgrave) - alsnog een repliek te sturen. Amper een paar dagen later staat Claire samen met haar kleinzoon Charlie (Christopher Egan) in Verona, vastbesloten op zoek te gaan naar de liefde van haar leven die ze vijf decennia eerder in de steek liet.

Wat volgt, is een als reisbrochure voor de habitat van Casanova vermomde road trip, waarbij Claire, Charlie en Sophie schilderachtige locaties als Verona, Siena en andere doorkruisen om Claire’s oude liefde, Lorenzo Bartolini (Franco Nero), te vinden. De plaatjes van het zonovergoten Italië leveren oogverblindend mooie panorama’s op, maar het clichézwangere verhaaltje dat zich tegen die pictorale achtergrond afspeelt, doet het hart jammer genoeg geen seconde sneller slaan. Neen, we liegen: de innemende acteerprestatie van Vanessa Redgrave trekt nu en dan wel aan de juiste hartsnaren.

Maar dat is niet meer dan een doekje voor het bloeden. ‘Letters To Juliet’ wil namelijk een andere romance naar het voorplan schuiven, maar het ontbreken van zelfs nog maar een greintje chemie tussen een evenwel dartele Amanda Seyfried en een houterige Christopher Egan haalt die volledig onderuit. Ook de personages en hun (liefdes)problemen weten je maar weinig te verbazen: de makers laten geen kans onbenut om te benadrukken hoe weinig aandacht Victor voor Sophie heeft, terwijl het oppervlakkige gekibbel tussen de omhooggevallen Charlie en de passionele Sophie slechts de voorbode is van een voorspelbare romance. Dit speelse niemendalletje - Italiaanse popsongs en platgetreden liefdesverklaringen incluis! - heeft kortom wel meer gemeen met pakjespasta: het glijdt vlot naar binnen, maar het blijft opgewarmde prefab-kost.

Peter Janssens