Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Goemon (Blu-ray)
Een schalkse bandiet die de rijken wat armer en de armen wat rijker maakt. Waar hebben we dat nog gehoord? Nottingham Forest-afficionado’s mogen pijl, boog en maillot echter aan het wandrek laten hangen, want ‘Goemon’ is geen Oosterse remake van het ‘Robin Hood’-verhaal, maar een interpretatie van een stukje Japanse geschiedenis. Blijkt dat er echt een Ishikawa Goeman heeft bestaan die zowat hetzelfde levensdoel had als Robin Hood. Al kwam hij wel op vrij ongelukkige en pijnlijke wijze om het leven toen hij in 1594 in het openbaar levend werd gekookt na een mislukte aanslag op een krijgsheer.
Stof genoeg voor een solide film dus, al is deze ‘Goemon’ vooral fictie en wordt de Japanse folkloreheld hier als een soort superheld in volle Japanse revolutie neergepoot. Niet de eerste keer dat Goemon opduikt als de te kloppen man trouwens: hij is ook de protagonist in een succesvolle videospellenreeks die van start ging in 1986 en waarvan vorig jaar nog een deel op de markt kwam. Deze film leunt qua stijl en schwung dichter daar bij aan dan bij statige geschiedkundige geschriften.
Dat regisseur Kazuaki Kiriya kiest voor een hypermoderne benadering hoeft niet te verwonderen, getuige zijn animeverfilming ‘Casshern’ waarin hij bewees te weten waar de CGI-klepel hangt. Kiriya gaat op dat ingeslagen pad verder met dit pixelbad waarin je het hoofdpersonage met de regelmaat van de klok als een geanimeerd figuurtje in computerlandschappen ziet springen, rennen, vliegen, vallen en weer doorgaan. Wie heimwee heeft naar de ongebreidelde grootbeeldvista’s van Akira Kurosawa, grijpt van pure ontsteltenis na een halfuur waarschijnlijk naar de eject-knop. Wie dat niet doet, kan zich vergapen aan een overgestileerd staaltje martial arts dat dichter aanleunt bij ‘300’ dan bij pakweg John Woo en de wire-fu-trilogie van Zhang Yimou. Ook daar werd volop gebruik gemaakt van CGI, maar die cineasten deden nog een poging om de computerbeelden te integreren in de levensechte actie. Kiriya veegt daar grotendeels zijn voeten aan en schrikt er niet voor terug om scènes te brouwen waarbij je bewust ziet dat er geen enkele acteur of set aan te pas kwam. Niet echt verwonderlijk als je weet dat ‘Goemon’ ruim 22.000 CGI-shots bevat.
Het verhaal zelf speelt zich af in het Japan van 1852, en we zien Goemon direct aan het werk in de kluis van een of andere gierige rijkaard. Deel van zijn buit: een leeg blauw kistje dat hij achteloos wegwerpt, maar zowaar de spreekwoordelijke doos van Pandora blijkt te zijn. Voor hij het weet zit Goemon tot over zijn oren in een vervaarlijke strijd verwikkelt met krijgsheren en ninja’s, en ontfermt hij zich over een tienjarige knul die het kistje toevallig in handen kreeg. De aftrap voor twee uren hyperkinetische martial arts en gestileerd bloedvergieten.
Of het klikt met de film hangt in hoofdzaak af van je affiniteit met CGI en moderne filmtechnieken. De kans dat je wordt meegesleept door het scenario is immers nogal aan de magere kant: daarvoor is het allemaal nogal bombastisch, hol en repetitief. En sentimenteel op de koop toe. En zijn de acteerprestaties op zijn zachtst gezegd wat aan de lauwe kant. Waardoor de keuze snel gemaakt is: ofwel vind je deze computercinema een visueel feest, ofwel denk je met een fikse indigestie al dan niet weemoedig terug aan Danny Glovers onsterfelijke “I’m too old for this shit”-oneliner.
Extra’s (Blu-ray): ruim twee uur bonusmateriaal, onder andere bestaande uit een erg omvangrijke making of die niet geheel verrassend nogal wat (terecht) nadruk legt op de uiteraard zeer knappe CGI en green screens.