Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
The Runaways
Een band met meerdere leadzanger(e)s(sen) heeft vroeg of laat altijd af te rekenen met botsende ego’s. Een boutade zo groot als een huis, die wederom bevestigt wordt in het relaas van The Runaways, een uit vijf excentrieke, maar bloedhete rock chicks opgetrokken gitaargroep uit de jaren ’70, aangevoerd door de zwartharige Joan Larkin (je kent haar wellicht beter als Joan Jett, een rol neergezet door ‘Twilight’-weegschaal Kristen Stewart) en de blonde Cherie Currie (ex-kindsterretje Dakota Fanning in een uitdagender optreden).
De debuterende Canadese regisseuse Floria Sigismondi weet uiteraard hoe het er in de muziekscène aan toegaat: ze draaide videoclips voor ondermeer The Cure, The White Stripes, Björk, Muse, Interpol en David Bowie. Dat d’r eerste fictieproject zich ook in de rockwereld zou afspelen, lag dus enigszins in de lijn der verwachtingen. De feeling voor muziek is ook direct voelbaar vanaf het schitterende openingskwartier. Joan leeft zich uit op de tonen van Suzi Quatro’s ‘The Wild One’, terwijl Cherie voor school een tamelijk extravagante dansopvoering brengt van David Bowie’s ‘Lady Grinning Soul’ (Ziggy Stardust-look incluis). Het is glashelder dat deze twee grietjes een passie delen die hen later bij elkaar zal brengen.
Dat gebeurt door toedoen van topproducer Kim Fowley (toprol van Michael Shannon) én de volharding van Joan, die de buitenissige muziekfinancierder zonder schroom op een avond benadert en hem van haar plannen inlicht om een rockband op te starten die uitsluitend uit vrouwen bestaat. Fowley is wel voor het idee te vinden wanneer-ie Joan op d’r gitaar bezig ziet en zet de speurtocht in naar een tweede zangeres. Hij is meteen verkocht wanneer hij Cherie ziet. “Vijftig procent Bowie, vijftig procent Bardot én met een blik alsof ze een truckchauffeur tot moes kan meppen”, zo beschrijft Kim haar. The Runaways zijn een feit.
Sigismondi trekt volop de style over substance-kaart, wat maakt dat we slechts bitter weinig inkijk krijgen in het hoofd van de protagonisten en de karakters zich over het algemeen lijken te gedragen als wandelende rockclichés. Natuurlijk is het bekende from rags to riches-verhaal gebaseerd op ware feiten, maar de regel dat sterren uit de rock ’n roll-wereld een getroebleerde thuissituatie hebben (Cherie’s vader is een alcoholicus, Joan heeft geeneens ouders), is onderwijl al voldoende aan bod gekomen. En dat er na de rise to the top een heleboel verwikkelingen in de band ontstaan en drugs en drank tegenstanders zijn van een hechte groep, is eveneens geweten. Toch is het lastig om ‘The Runaways’ daar écht op af te rekenen: Sigismondi kan er ook niet aan doen dat het er vroeger áltijd zo aan toeging. Maar boeiend is uiteraard anders, als je het verhaal reeds zo vaak gehoord hebt.
Weten de meubelen nog een beetje te redden: de weergaloze vertolkingen van Kristen Stewart (zie haar als Joan Jett de instrumenten van een andere rockband onderpissen!) en Dakota Fanning, die duidelijk een pak volwassener (lees: wulpser) geworden is. De soundtrackkeuze verdient eveneens een duim omhoog, al is het logisch dat een film in een jaren ’70-setting de nodige onsterfelijke rocksongs op de klankband zet (denk o.a. aan The Stooges, David Bowie, Suzi Quatro, Gary Glitter, etc.). ‘The Runaways’ kijkt best aangenaam weg en de rocksfeer werkt écht aanstekelijk - we hebben direct na het bekijken van de film nog eens de debuutplaat van Joan Jetts solowerk opgelegd - maar inhoudelijk blijft het allemaal net iets te veel aan de oppervlakte dobberen.