Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Om maar meteen een open deur in te trappen, de docu ‘When You’re Strange’ is verplichte kost voor iedere muziekliefhebber in het algemeen en fans van van The Doors in het bijzonder. Bijna anderhalfuur lang uitsluitend archiefbeelden terwijl zowat alle klassiekers van de groep de revue passeren, meer moet dat ongetwijfeld niet zijn voor de muziekminnende medemens.

Bijna dertig jaar geleden is het alweer dat Oliver Stone zijn biopic over The Doors en de charismatische en enigmatische leadzanger Jim Morrison op de mensheid losliet. Het overgrote deel daarvan was helaas niet zo in hun nopjes met het finale product: ook de overlevende bandleden John Densmore, Robby Krieger en Ray Manzarek toonden zich geen fans. Naar eigen zeggen vooral omdat de waarheid nogal eens met de voeten werd getreden. Terwijl Jan Modaal het dan weer moeilijk had met de vele beelden over Indianen en pscyhedelische roofvogels die Oliver Stone gretig in de mix gooide. Om een lang verhaal kort te maken: een goede film was het niet.

Minder frustrerende klanken in deze docu die trouwens wel op de goedkeuring van Densmore, Krieger en Manzarek kan rekenen. Hun medewerking beperkten ze wel tot een minimum, en dit omdat ze de productie niet teveel wilden beïnvloeden zodat ook de neutrale toeschouwer er wat aan kan hebben. Al laat samensteller/regisseur Tom DiCillo (bekende van de fijne wacko komedie ‘Living In Oblivion’) niet veel ruimte voor interpretatie: hij doet de chronologie van Jim Morrison en The Doors uitsluitend uit de doeken met archiefopnames. Geen interviews met de andere bandleden, muziekhistorici of tijdsgetuigen om het een en ander te verklaren of te duiden dus, maar om het op zijn ‘Dragnet’s te zeggen: just the facts ma’am. Nadeel is wel dat er daardoor geen kritiek binnensijpelt en de iconografie van Morrison niet wordt gecounterd. En dat sommige informatie heel kort wordt behandeld (de unieke en onsterfelijke sound van The Doors bijvoorbeeld), terwijl er met interviews misschien het een en ander nog beter kon worden gekaderd.

De hoeveelheid materiaal waar DiCillo gebruik kon van maken is alvast indrukwekkend. Alleen daarom al is dit werkstuk een dikke aanrader. Gaande van vintage interviews over stillfoto’s tot concertbeelden, ‘When You’re Strange’ is een pure traktatie voor de echte fan. Daarnaast doet DiCillo zijn best om het een en ander narratief te kaderen in de tijdsgeest van de tegencultuur die in de jaren zestig onstond in Amerika. In de allereerste versie (die in het Sundance festival van 2009 in première ging) verzorgde Cillo trouwens zelf de commentaarstem, maar die kreeg nogal wat kritiek te verwerken wegens ‘monotoon en ongeïnteresseerd klinkend’. Tegen dat de film een half jaar later echt in roulatie kwam, was DiCillo’s stem ingeruild voor die van Johnny Depp.

Ook opgenomen in het beeldmateriaal van ‘When You’re Strange’: fragmenten uit Jim Morrisons experimentele kortfilm ‘HMY: An American Pastoral’ uit 1969 waarin hijzelf acteert als een mysterieuze lifter. Een bevreemdende ervaring die uiteraard als gegoten zit in deze verzamelcollage. Kortom, wie tuk is op de muzikale en iconische erfenis van The Doors zit meer dan goed in dit eerbetoon annex muzikaal testament.

Simon Couwens