Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Je hoort wel eens zeggen dat een kind je leven helemaal overhoop gooit. Over het algemeen in de positieve zin, maar de medaille heeft zoals altijd ook een keerzijde. De verantwoordelijkheden (en drukte) die bij het ouderschap komen kijken, zijn niet te onderschatten en het duurt vaak niet lang vooraleer je constateert dat er meer tijd in zoon/dochterlief kruipt dan in de eigen carrière, en bij uitbreiding het eigen leven. In de film ‘Motherhood’ kruipt Uma Thurman niet erg toevallig in de huid van een moeder die worstelt met dat ouder zijn.

Verwacht evenwel geen weerspiegeling van de werkelijkheid. Eliza (Thurmans personage) is immers geen moeder die het écht zwaar heeft, ook al loopt ze wel de hele prent lang te puffen en te blazen. Oké, d’r man (Anthony Edwards) lijkt misschien meer met zijn werk dan met zijn gezin bezig, maar als puntje bij paaltje komt, staat hij er. Ze bewonen een sympathiek New Yorks appartement (niet het meest chique uit de straat, maar dat hoeft ook niet) en hun tweekoppige kroost straalt. Waarom er dan in hemelsnaam bijlopen alsof je het allemaal niet meer ziet zitten? Omdat ze een verjaardagsfeestje voor haar dochter moet organiseren? Of omdat ze met de hond moet gaan wandelen? Ze heeft blijkbaar wel tijd om een wildvreemde in haar huis te laten en er een dansje mee te placeren of te socializen met Jodie Foster (!).

Het probleem van ‘Motherhood’ is niet dat regisseuse Katherine Dieckmann niets te vertellen heeft (ze wil kennelijk moeders overal ter wereld een hart onder de riem steken), maar dat ze niet weet welke kant ze op wil met haar verhaal. De blogs waarin Eliza haar overpeinzingen over het moederschap met internetsurfers deelt, dienen om ons wegwijs te maken in de geest van een vertwijfelde moeder die geleidelijk aan ontdekt wat het ouderschap precies inhoudt. Alleen jammer dat we Eliza haar theoretische beschouwingen op geen enkel moment in de praktijk zien omzetten. Het enige echte punt dat ‘Motherhood’ lijkt te maken, is dat de moeders van vandaag het superdruk hebben: wat een verrassing!

Dat de film de ene open deur na de andere intrapt, maakt het verdomd lastig om ons ook maar één sikkepit aan te trekken van wat Eliza doormaakt. “Word toch volwassen”, willen we haar anderhalfuur lang toeschreeuwen. Uma Thurman doet ook weinig moeite om d’r karakter sympathiek te maken: ze zucht zich een weg doorheen de dag dat we haar beslommeringen gadeslaan. Ze crosst van hot naar her, windt zich op over de kleinste onbenulligheid en stelt zich vragen over het leven waarin ze terechtgekomen is, maar weet niet hoe gelukkig ze eigenlijk is. Ze krijgt welgeteld 87 minuten om daarachter te komen.

Het grootste raadsel is dan ook voor wie een film als ‘Motherhood’ eigenlijk bedoeld is. Voor een komedie zijn de grappen veel te schaars (enkel de bijrol van Minnie Driver weet af en toe de mondhoeken nog in een lachmodus te brengen), voor een drama gaat het allemaal niet diep genoeg en als familiefilm kijkt het zeker niet lekker weg (daarvoor zorgt een zagerige Uma wel). Dus toch voor moeders? Wellicht, al blijft de vraag wat zij precies in deze prent zullen vinden dat ze nog niet wisten. En wanneer ze tijd zullen vinden om naar ‘Motherhood’ te kijken: tussen inkopen doen, de kids richting school voeren, feestjes organiseren, koken en een bezoekje aan de koffieshop (optioneel voor New Yorkse mama’s met kopzorgen!) door blijft er immers niet veel quality time meer over. En die besteed je bijgevolg best niet aan deze film.

Peter Janssens