Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
The Cat's Meow
Vergeet Lindsay Lohan en haar handboeiavonturen of eender welke bimbo waar de paparazzi jacht op maken: voor echte schandaalfolklore made in Hollywood richt je de kijker best op een ver vintage verleden. Bevolkt door bijvoorbeeld Charlie Chaplin, die encyclopedieën vol mediabelangstelling wist los te weken door zijn vele relaties, (schandaal)huwelijken en (vecht)scheidingen. Dat waren nog eens tijden! Van Chaplin is het trouwens maar een kleine sprong naar ‘The Cat’s Meow’, waar een intussen ietwat in de vergetelheid geraakt schandaal wordt gereconstrueerd. En waar Chaplin al dan niet zijdelings bij betrokken was.
Op 15 november 1924 kiest het jacht Oneida van mediamagnaat William Randolph Hearst vanuit San Pedro voor een weekend het ruime sop. Hearst was geen katje om zonder handschoenen aan te pakken, getuige de aanklacht die hij later zou inspannen tegen Orson Welles omdat diens ‘Citizen Kane’ hem in een ongunstig daglicht etaleerde. De Oneida voer dat weekend uit om de verjaardag te vieren van Hearsts vriend Thomas H. Ince, een filmproducent die vooral bekend was om zijn westernsuccessen. In totaal varen er veertien passagiers mee, waaronder Charlie Chaplin, de actrice Marion Davies (tevens de vriendin van Hearst) en de filmrecensente/columniste Louella Parsons. Wat er precies aan boord van het jacht is gebeurd, blijft een mysterie annex goed bewaard geheim.
Feit is dat Ince overleed op 19 november bij hem thuis. Het officiële verhaal is dat Ince ziek werd aan boord van het jacht, met een taxi naar een ziekenhuis en vervolgens naar zijn huis werd gebracht waar hij overleed aan een hartaanval. Minder officieel (maar stukken boeiender) is het hardnekkig gerucht dat onmiddellijk de ronde deed: dat Ince aan boord van de Oneida neergeschoten was door Hearst, terwijl die laatste het eigenlijk op Chaplin had gemunt, van wie hij vermoedde dat die een relatie had met Marion Davies. Dat dit verhaal slechts even de pers haalde en bijna even snel verdween als het verscheen is niet zo verwonderlijk als je weet dat Hearst circa 1924 zowat de hele Amerikaanse pers in zijn broekzak had zitten. En waarschijnlijk nog veel meer, daar niemand van de opvarenden ooit door de autoriteiten is ondervraagd over de dood van Ince.
Steven Peros’ scenario focust zich op dat fatale weekend aan boord van de Oneida. En zorgt voor een vrije interpretatie van de fatale bootreis: schoot Hearst moedwillig omdat hij dacht Chaplin bij Davies te zien, of was het een ongeval? Niemand van de betrokkenen heeft ooit duiding willen geven. Laat staan dat er werd toegegeven dat Ince stierf aan de gevolgen van een schotwonde. De versie dat de man stierf aan een hartaanval is immers nog steeds de ‘algemeen aanvaarde’.
Wat ook de waarheid is, het levert boeiend materiaal op voor een verzorgde reconstructie. Eentje die in goede banen wordt geleid door filmconnaisseur Peter Bogdanovich (een persoonlijke vriend van Orson Welles trouwens) voor wie ‘The Cat’s Meow’ in 2001 zijn eerste film was in negen jaar tijd. Bogdanovich slaagt erin om de productie een karakter mee te geven die het oude Hollywood zo dicht mogelijk benaderd (de cast gaat steevast in witte en zwarte kledij gehuld), maar raakt nooit echt verder dan het (te) afstandelijk observeren van zijn iconische personages. Waardoor het wel interessant blijft, maar nooit echt onder de kleren kruipt. Gelukkig blijkt de stijlvolle reconstructie (van de aankleding van starlet Kirsten Dunst tot de luxueuze details op het jacht) op zich al reden genoeg om meegezogen te worden in deze opmerkelijke pagina Hollywoodgeschiedenis.