Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Moeten er nóg ziekenhuisseries zijn? De vraag als dusdanig stellen is ze ook halvelings beantwoorden, maar sta ons toe een lans te breken voor ‘Mercy’, de nieuwste medische dramaserie die het tot op het kleine scherm schopte, maar na één seizoen alweer werd afgevoerd. Onbegrijpelijk, als je weet dat ‘E.R.’ het ruim vijftien seizoenen uitzong, van ‘Grey’s Anatomy’ binnenkort een zevende reeks op de beeldbuis start én dat ‘Nurse Jackie’ zonet met een derde jaargang verlengd is. Combineer het realisme van die eerste, het ‘betere soap’-gehalte van die tweede en het zwartkomische karakter van die derde en je hebt een aardig idee van wat ‘Mercy’ op de (operatie)tafel brengt.

Verpleegster Veronica Flanagan (Taylor Schilling) heeft er zopas een bewogen tijd in Irak opzitten en pakt haar oude ziekenhuisbaan weer op. Ze is gepantserd door de harde lessen over de realiteit die ze tijdens die tour of duty leerde, wat maakt dat ze haast over meer geneeskundekennis beschikt dan al de dokters tezamen én dat ze bovendien niet op haar mondje gevallen is. Recht voor de raap en niet verlegen voor een cynische uitlating valt ze niet bij elke arts in de smaak. Wél bij dokter Chris Sands (James Tupper), met wie ze in Irak een kortstondige flirt beleefde en die ook een job in Mercy Hospital wist te strikken.

Daar kunnen enkel maar problemen van komen, nietwaar? Inderdaad, want Veronica heeft het nog maar net weer goedgemaakt met haar man, die tijdens haar afwezigheid een scheve schaats heeft gereden (over haar eigen amoureuze misstap houdt ze de lippen stijf op elkaar). De blondine met ballen aan d’r lijf moet echter nog wel meer privé-landmijnen ontwijken: haar strikt gelovige, Ierse familie bestaat bijvoorbeeld enkel uit alcoholici. Gelukkig kan ze om haar zinnen te verzetten rekenen op haar beste vriendin Sonia (Jaime Lee Kirchner) en Chloe (Michelle Trachtenberg), een naïef groentje dat rechtstreeks van de schoolbanken in het hospitaal terechtkwam.

De ziekenzuster die over meer branie beschikt dan menig dokter, de sexy nurse die iedereen om d’r vinger windt, de rookie die ontdekt dat theorie en praktijk twee heel verschillende dingen zijn, de knappe McDreamy-a-like die het familiale leven van één van de verpleegsters op zijn kop zet, en ga zo maar door: de personages in ‘Mercy’ zijn op papier stuk voor stuk karikaturen, maar de getalenteerde en goed op dreef zijnde cast slaagt erin om hun karakters buiten de conventionele lijntjes te laten kleuren. Het Irak-trauma dat Veronica met zich meezeult, zorgt onder meer voor een interessante dramatische factor, die de protagonist extra diepgang oplevert. En zo gaat het met elk (hoofd)personage. Vergis je evenwel niet, dit is wel degelijk een soapserie, zij het één waarbij het perfect mogelijk is om mee te leven met de figuren die ze bevolken. Brutaal oprecht, realistisch en pakkend vanaf de eerste seconde (het openingsshot knalt letterlijk de huiskamer in!) is ‘Mercy’ - net als zijn vrouwelijke lead - een ruwe diamant, die 22 afleveringen lang prettig slijpen is.

“She just blew the doors off the audition”, zei producente Liz Heldens (‘Friday Night Lights’) over hoofdactrice Taylor Schilling, die een eerste keer solliciteerde voor de rol per videotape. Daarmee maakte ze zoveel indruk dat Heldens haar van New York naar Los Angeles liet overvliegen voor een test met reeds gecaste acteurs. Het gevolg van die auditie is bekend. Wij weten alvast één ding: van Schilling willen we in de toekomst graag meer zien. En ook Michelle Trachtenberg en ‘Weeds’-acteur Guillermo Diaz mogen wat ons betreft permanent in de Tinseltownrunning vertoeven. ‘Mercy’ boet in aan originaliteit, maar vangt dat op met solide acteerspel, interessante personages en boeiende verhaallijnen. Kortom, het geschikte medicijn voor liefhebbers van de betere kliniektelevisie. Bijwerking: extreem verslavend.

Extra’s (dvd): een hele waaier ‘achter de schermen’-interviews met de castleden vormt de hoofdbrok van het bonusmateriaal (altijd leuk om de acteurs over de serie of hun karakters aan het woord te horen). Voorts spot je ook een geinige gag reel. Een onverwacht aantal featurettes dus voor een reeks waar al na één seizoen jammerlijk (we kunnen het niet genoeg zeggen) de stekker werd uitgetrokken.

Peter Janssens