Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

“Ik ben perfect gelukkig”, horen we stewardess Lea Meyer (Carice van Houten) bij aanvang van de film tegen haar man Harry (Waldemar Torenstra uit ‘Bride Flight’) zeggen. Maar toch schuilt er een zekere ironie in de titel, overgenomen van de bestseller van Heleen van Royen waarop de film is gebaseerd. Wanneer Harry Lea overtuigt om een kindje te maken, zou dit de laatste stap naar het ultieme geluk moeten betekenen (het koppel vormt al zes jaar een perfecte tandem), maar dat draait even anders uit.

Het gelukkige leventje krijgt zijn eerste scheurtje tijdens de slopende bevalling. “Een keizersnede is een zware operatie onder hevige narcose”, merkt een vroedvrouw op die bij Lea en Harry thuis het kindje ter wereld tracht te brengen. “Heerlijk”, repliceert Lea, die het na meer dan vierentwintig uur puffen niet meer ziet zitten. Een baring in het ziekenhuis blijkt vervolgens onvermijdelijk. Maar ook daar wil de kleine spruit niet zomaar zonder slag of stoot tevoorschijn komen. Die helse verlossing is niet meer of minder dan de voorbode van een kanjer van postnatale depressie. Eenmaal weer thuis wil Harry niks liever dan het volmaakt gezegende gezinnetje spelen, maar dat is niet eenvoudig wanneer Lea niets om haar kind lijkt te geven en het zelfs in een kartonnen doos verstopt - “opdat alles weer zou kunnen worden zoals vroeger”, redeneert ze. Een gedwongen opname in een psychiatrische inrichting dringt zich op.

Wat volgt, zou je gerust het Nederlandse antwoord op Oscarwinnaar ‘One Flew Over The Cuckoo’s Nest’ kunnen noemen, alleen gaat cineaste Antoinette Beumer (zij maakt binnenkort de ‘Loft’-remake) nergens verder dan het aaneenrijgen van clichés en verwart ze diepgang met een lading onverwerkte trauma’s, die met veel nadrukkelijk sentiment onderstreept worden. Zo blijkt dat Lea nog altijd gebukt onder het verlies van haar vader die zelfmoord pleegde; een plotdraad die ‘De Gelukkige Huisvrouw’ in zijn slotact een totaal andere richting uitstuurt. Ondanks dat alle ingrediënten voor een pikdonker drama voorradig zijn (een postbevallingdepressie, een gestoorde moeder-dochter-relatie én een nog niet verwerkt trauma!) bouwen Van Royen en Beumer een zekere terughoudendheid in. Wanneer de film toch slaat, zalft hij meteen. Zwaar op de hand wordt het daardoor nooit.

Logischerwijze speelt humor daarbij een grote rol. Zijn de ironische dialogen in het eerste luik nog rechtstreeks uit de bronroman gelicht, dan lokken daarna vooral de ongewone gedragingen van het hoofdpersonage (dat zich niet op haar plaats voelt in de instelling) af en toe een glimlach uit. De mix van humor en drama maakt dat het vrijwel altijd luchtig aandoet (zelfs tijdens de ernstigere scènes), maar tegelijk zorgt dat er ook wel voor dat je op het einde van de rit nauwelijks écht geëmotioneerd bent. Al kan dat evengoed te wijten zijn aan het nogal geforceerd optimistische slot. Heeft de huisvrouw dan toch haar kans op geluk gevonden?

Het scenario bevat uiteraard een aantal interessante toetsen, maar de onevenwichtige structuur en de klassieke uitvoering maken van deze alweer succesvolle Nederlandse boekverfilming (na o.a. ‘Komt Een Vrouw Bij De Dokter’) jammer genoeg geen hoogvlieger. Al slaagt Carice van Houten er wel in om de film enkele niveaus de hoogte in te tillen. Ze is schitterend als de psychotische Lea, die aanvankelijk met de psychiater, de therapie en de ‘gekken’ in de instelling de draak steekt, maar gaandeweg tot de vaststelling komt dat haar medepatiënten mensen met herkenbare emoties zijn en dat er onder haar onaflaatbare poging om alles tot een grap te maken een hoop pijn uit het verleden schuilgaat. Als we al met Lea gaan meevoelen, dan is dat enkel en alleen haar verdienste.

Peter Janssens