Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Het heeft iets schizofreens dat de spirituele speurtocht van gevierd autrice Elizabeth Gilbert resulteerde in een bestseller, meer nog dan in evenwicht in d’r eigen leven. Om haar honger naar het leven opnieuw aan te wakkeren, besloot de noveliste gedurende een jaar lang al haar bezittingen overboord te gooien en op kosten van d’r uitgever drie landen te bezoeken: Italië, India en Indonesië. De extreem zelfzuchtige wijsheden die daaruit voortsproten, pende ze neer in ‘Eat Pray Love’, een boek dat intussen meer dan zeven miljoen keer over de toonbank ging en bijna vier jaar lang op de bestsellerlijst van de New York Times prijkte.

Een pelliculeadaptatie kon uiteraard niet uitblijven, en wie anders dan ’s werelds best betaalde actrice is meer geschikt om Elizabeth op het grote scherm te vertolken en zo het ‘luxeprobleem’ waarmee ze worstelde extra dik in de verf te zetten? Ongelukkig ziet het door Julia Roberts vertolkte personage er namelijk niet uit, ze heeft alles wat iedere moderne vrouw zich kan wensen: een echtgenoot, een huis en een aardig betaalde job met tonnen vrijheid. Een scheiding en een korte flirt later staat ze niettemin aan de start van haar grote existentiële trip. De reis die haar bestaan weer richting moet geven. Jammer genoeg is het precies dat wat deze fletse film ontbeert.

Zo zien we Elizabeth wel achtereenvolgens pasta opslurpen in Italië, mediteren in een ashram in India en haar hart weer openstellen voor de liefde in Indonesië (Bali), maar ‘Eat Pray Love’ is verstoken van diepgang. Touroperators zullen zich echter wel in de handen wrijven. ‘Nip/Tuck’-cineast Ryan Murphy schiet plaatjes die je meteen een ticket naar ieder land dat Liz bezoekt, wil doen boeken - al geldt ook hier de wetenschap dat een roze Hollywoodlens iedere locatie pittoresker voorspiegelt dan de realiteit. De film ziet er tevens uit als één lange reclamespot: tijdens de scènes in Italië verwacht je dat Mama Miracoli of George Clooney zullen opduiken, terwijl enkele India/Bali-sequenties promo lijken te maken voor een 11-11-11-actie.

Niettemin zijn de Italiaanse sequenties het meest draaglijk, want eens Elizabeth tempelvloeren schrobt in India en daar kennismaakt met de kracht van meditatie, gaat het steil bergaf met een film die al vanaf zijn openingsscène gestaag onze interesse verloor (ondergetekende is dan ook een man, niet meteen de doelgroep van deze chick flick). Het pseudofilosofische geëmmer van de hoofdfiguur begint alsmaar meer op de zenuwen te werken - zeker omdat je weet dat elke vrouw met een beetje karakter haar problemen in New York recht in de ogen zou kijken. Maar niet Elizabeth, die een heel jaar nodig heeft om tot zichzelf te komen. Dat Julia Roberts haar vrij vlakjes neerzet als een zeurderige narciste, maakt het er uiteraard niet eenvoudiger op om ook maar één seconde in haar queeste mee te gaan.

Gelukkig zijn er nog een aantal geslaagde (mannelijke) vertolkingen om je aan op te trekken: Richard Jenkins is subliem als bumperstickerwijsheden spuiende collega-spiritualist, die Elizabeth in India leert kennen. En ook Javier Bardem heeft charisma te over om in het slotdeel van de film (op Bali) het hart van Roberts te veroveren. Enkele goeie bijrolprestaties maken van ‘Eat Pray Love’ echter geen goeie film. Vrouwen zullen zich misschien herkennen in de trubbels van de hoofdpersoon, maar denk heus niet dat een wereldreis die allemaal van de baan veegt. Tenzij je over die reis een boek kan schrijven waarmee je miljoenen binnenrijft, uiteraard. Een hol sprookje voor én door welgestelde vrouwen.

Peter Janssens