Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Voor een beetje buisveelvraat is het poepsimpel de link te leggen tussen tv-series als ‘Angel’, ‘Boston Legal’, ‘NCIS’ en deze ‘Private Practice’. Voor wie de connectie niet uit het blote hoofd kan oplepelen: het betreft allemaal spin-offs die de franchise waaraan ze hun bestaan danken evenaren tot zelfs naar de kroon steken - al is dat laatste uiteraard subjectief. Slim bekeken van de producerende tv-studio’s is het alleszins, want gezien de originele bronreeksen én de spin-offs vaak tegelijkertijd in roulatie zijn, hebben fans twee gelijk(w)aardige series om hun hart bij op te halen.

Wie met zes seizoenen ‘Grey’s Anatomy’ zijn honger naar medische soaps nog niet gestild heeft, kan met andere woorden voor meer relationele strubbelingen op de hospitaalvloer terecht bij zijn spin-off ‘Private Practice’, dat zich - de titel geeft het al weg - voor de gelegenheid afspeelt in een privépraktijk. Zijnde die van Addison Montgomery (Kate Walsh), tot het einde van seizoen drie een vast personage in Seattle Grace Hospital, maar sinds enkele jaren één van de drijvende krachten achter Oceanside Wellness, de kliniek die al drie seizoenen lang als decor fungeert van deze serie (in Amerika komt dit najaar zelfs al het vierde op de buis). Dat een reeks als deze (in een oververzadigd sub-genre) überhaupt een verlenging krijgt, is bovendien niet zo vanzelfsprekend.

Terecht niettemin dat de geldschietende zender niet te gauw de stekker uit deze serie trok en ze kans gaf om te groeien. Bleef het eerste seizoen nog wat aan de oppervlakte dobberen (en durfden we dan ook gewagen van een makke poging om ‘Grey’s Anatomy’ te kopiëren), dan bleek de tweede serie de juiste vibe gevonden te hebben en een ideale mix voor te schotelen van medische spanning en relationeel drama - uiteraard overgoten met een stevige scheut romantiek. Het is geen verrassing dat dit nieuwe vervolgseizoen daarop voortborduurt. De kans dat (vrouwen)harten al vanaf de opener van aflevering één sneller aan het slaan gaan, is allerminst ondenkbaar.

Die eerste episode gaat namelijk direct verder waar het tweede seizoen ons met een cliffhanger deed watertanden: na de aanval op Violet. Pete probeert haar te helpen bij de nasleep van die attack, terwijl Addison achter een groot geheim uit haar verleden komt en ondertussen haar diepere gevoelens voor een goede vriend een plaats poogt te geven. Nog meer emoties: de tienerdochter van Naomi en Sam heeft een belangrijke mededeling, de komst van Charlotte in de praktijk heeft gevolgen voor Coopers privéleven én Dell worstelt met de opvoeding voor zijn dochter. Kan je niet volgen? Dan begin je het best van voor af aan, want net zoals bij ‘Grey’s Anatomy’ durven de verhoudingen tussen de personages snel wisselen en kan enige voorkennis meer dan van pas komen.

Het loont ook de moeite. Dat deze derde serie tot op heden het seizoen is met de meeste afleveringen (23 in totaal) onderstreept bijvoorbeeld zijn levensvatbaarheid en geeft tussen de regels te kennen dat de franchise nog lang niet aan zijn plafond zit. De acteurs gaan zich daarenboven alsmaar beter in het vel van hun karakters voelen, zo blijkt ook. Kate Walsh is geweldig als de tussen harde powerbitch en gevoelige weegschaal schommelende Addison Montgomery (je begrijpt perfect waarom de makers dit karakter een eigen show gaven!), terwijl onder meer Taye Diggs, Amy Brenneman, KaDee Strickland, Tim Daly en Paul Adelstein de ensemblecast mee vormgeven en ook elk hun moment de gloire krijgen. Het uitgelezen medicijn kortom voor wie op zoek is naar een goede dosis romantiek én drama, bovendien te verkrijgen zónder doktersvoorschrift.

Peter Janssens