Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Wie opmerkt dat Woody Allen al dertig jaar lang dezelfde film maakt, heeft een punt, maar toch kan je niet ontkennen dat er een zekere evolutie in zijn werk waarneembaar is. De laatste jaren hoeft het niet meer zo nodig, lijkt het wel – zelfs al is zijn pen nog altijd even giftig. Maar de drang om te scoren met cynische oneliners en de urgentie die van zijn vroegere films uitging zijn merkbaar geluwd. Toch biedt ‘You Will Meet A Tall Dark Stranger’ precies wat je kan verwachten: de volle 90 minuten (langer duren Woody’s post-2000-films haast nooit, en vroeger was hij sowieso ook al niet de man van de lange speelduren) highbrowbespiegelingen op het leven en de liefde – twee zaken waar Dame Fortuna, die vaker een rol speelt in Allens slices of life, een hand in heeft.

Wanneer je als cineast de teugels laat vieren en niet langer op zoek bent naar dat Grote Meesterwerk loop je evenwel het risico dat je films de nodige punch missen. Woody’s voorganger ‘Whatever Works’ was daar een goed voorbeeld van, ook al kon de ware Allen-aficionado zich nog optrekken aan diens eigenzinnige gevoel voor humor. Ditmaal hengelt de Joodse raketfilmer (dit is intussen z’n 42ste prent achter de camera) echter niet opzichtig naar grappen, maar vloeien die spontaan voort uit een heerlijk ironisch scenario, waarin de ‘Annie Hall’- en ‘Manhattan’-filmer zijn personages van de regen in de drup laat belanden.

Zo is er Alfie (Anthony Hopkins), een oude bok die nog wel eens een groen blaadje lust en zodus zijn vrouw Helena (Gemma Jones) inruilt voor een exemplaar dat minder de helft zoveel jaren op de levensteller heeft: de ex-callgirl Charmaine (Lucy Punch), die enkel maar op zijn centen uit is en zich niet inhoudt om achter de rug van haar chéri met de sportinstructeur de koffer in te duiken. Helena op haar beurt staat een nieuwe relatie te wachten. Zo zegt tenminste de waarzegster die ze frequenteert, een dame op leeftijd die haar klanten zowaar nog meer naar de mond praat dan een gemiddelde politicus. Het tweede paar waarop Allen de lens richt, is Sally (Naomi Watts) – dochter van Alfie en Helena – en Roy (Josh Brolin). Hij is een schrijver met een kanjer van een writer’s block (hij blijft z’n nieuwe roman maar herschrijven), zij een galerijassistente die droomt om ooit haar eigen zaak te starten. Dat het ook romantisch niet helemaal meer botert tussen de twee wordt ook vlug duidelijk: Roy begint een affaire met de ravissante cellospeelster aan de overkant van de straat (Freida Pinto), terwijl Sally het voelt kriebelen voor haar baas (Antonio Banderas).

Wat alweer opvalt: ondanks dat Allen zoals steeds productioneel de hand op de knip houdt, slaagt hij er andermaal in een topcast voor zijn camera te krijgen. Een cast die overigens zonder uitzondering goeie vertolkingen aflevert: Naomi Watts en Josh Brolin zijn áltijd goed en timmeren langzaam verder aan hun weg (voor zover die inmiddels al niet met marmer geplaveid is), Anthony Hopkins was in jaren niet zo sterk en zelfs Antonio Banderas zet nog eens een prima vertolking neer. De show wordt echter gestolen door Gemma Jones, wellicht omdat zij gevoelsmatig de meeste screentime op d’r naam mag schrijven. Want zoals steeds is het moeilijk een échte hoofdrol aan te duiden.

Al blijft de echte ster Woody Allen zelf, eindelijk nog eens scherp, wellicht zonder het zelf écht te willen zijn. Je kan kritiek hebben op de simpele, zelfs plotse manier waarop hij alles afrondt, maar het feit dat hij zijn personages uiteindelijk in hun nesten laat, onderstreept zijn verbitterde levensvisie. En het is in de eerste plaats knap dat hij die visie niet noodzakelijk in een bittere film vertaalt. Bovendien maakt hij van de karakters geen artificiële intellectuelen maar mensen van vlees en bloed die zich in herkenbare situaties storten. Een prent als het leven zelf met andere woorden: grappig, dramatisch, verraderlijk en ja, ook cynisch. En soms zelfs abrupt afgelopen.

Peter Janssens