Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Als het in Vlaanderen druppelt, regent het in Hollywood orkanen. De jeremiade dat ook bij ons steeds meer bv-journalisten en -fotografen hun (roddel)boekje te buiten gaan, lijkt nog altijd klein bier in vergelijking met de situatie in Hollywood waar paparazzi per lopende meter uit de lucht vallen. Bekende koppen hebben vaak een haat-liefdeverhouding met die fotografen, daar hun verschijning in de roddelbladen hun roem verder kapitaliseert. Waardoor veel acteurs en celebrities paparazzo als een noodzakelijk kwaad zien. Al levert de verhouding ster-fotograaf meer dan eens breed uitgesmeerde smeuiige verhalen op, zeker als tijdens de schermutseling een camera sneuvelt of vuistslag wordt uitgedeeld.

De relatie tussen Hollywoodsterren en paparazzi staat centraal in de documentaire ‘Teenage Paparazzo’, een project van ‘Entourage’-acteur Adrian Grenier. Dankzij die serie (waarin hij ironisch genoeg een succesvolle acteur vertolkt die vaak af te rekenen krijgt met de roddelpers) is ook hij gegeerd fotowild geworden. Tijdens zo’n fotoaanval merkt hij een kleine knaap op tussen de paparazzi. Hij raakt met de jongen aan de praat en ontdekt dat Austin Visschedyk amper dertien jaar is, maar elke dag trouw op pad gaat (vaak op zijn skateboard) om foto’s van beroemdheden voor grof geld te verkopen aan de roddelpers.

Grenier krijgt Austins toestemming om een documentaire over hem te maken. Aanvankelijk wil Grenier enkel tonen wie Austin is, en hoe een knaap van dertien er bij komt om ’s nachts langs Hollywood Boulevard te struinen met zijn camera (vooral met de steun en goedkeuring van zijn moeder, zo blijkt). Al snel raakt de acteur geïntegreerd door alles wat met paparazzi te maken heeft en hij besluit zijn portret uit te breiden. Hij volgt zelfs een spoedcursus zodat hij samen met Austin op fotojacht kan gaan, reist naar het hoofdkwartier van een roddelmagazine om het belang van paparazzifotografie te achterhalen, en probeert tegelijkertijd Austin te laten inzien dat hij misschien toch beter een andere beroepskeuze kan maken.

Grenier doet zijn best om het paparazzifenomeen nader te verklaren. Hij heeft netjes zijn huiswerk gemaakt (de term komt uit Fellini’s ‘La Dolce Vita’), laat zien hoe de genomen foto’s bijna onmiddellijk draadloos worden doorgestuurd naar de tijdschriften, en hoe de roddelbladen- en paparazzogemeenschap weinig respect toont voor hun slachtoffer. Wie beroemd is vraagt erom om dagelijks gevolgd te worden, is hun motto. Net zoals een drieste jager kan beweren dat elk dier dat in het bos loopt het recht heeft om neergeknald te worden. ‘Teenage Paparazzo’ levert dus geregeld amusante en boeiende inzichten op, maar veroorzaakt op andere momenten enkel wat licht gekabbel. De blaséposes van Austin gaan al snel vervelen, en de meeste interviews van Grenier met bekend volk als Matt Damon, Eva Longoria, Lindsay Lohan en (de alomtegenwoordig lijkende) Paris Hilton zijn al gauw repetitief.

Uiteraard gaat Grenier niet tot op het bot: hij zal wel gek zijn om zich in het openbaar te verbranden, daar hij natuurlijk de aandacht van de guerillafotografen nodig heeft om in de kijker te blijven lopen, want – zoals hij zelf zegt – is zoiets goed voor het ego en het zelfvertrouwen. Wat meteen verklaart waarom Grenier wel echt hard zijn best schijnt te doen om zichzelf af te schilderen als de meest sympathieke Hollywoodster sinds Kermit de kikker. Of hoe ‘Teenage Paparazzo’ uiteindelijk de finish haalt als een liefdesbetuiging aan zowel de jager als de prooi.

Simon Couwens