Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

‘The Last House On The Left’ (1972), ‘The Hills Have Eyes’ (1977) en ‘A Nightmare On Elm Street’ (1984). Het oeuvre van horroricoon Wes Craven mag dan al zijn ups en downs kennen, wie die drie cultklassiekers op z’n conto heeft staan, is een grote meneer in het genre. Tegenwoordig is er nog een andere manier waaraan je kan zien of iemand écht een legendestatus bereikt heeft, namelijk aan het aantal remakes dat er van zijn werk verschenen is – een tikkeltje treurig inderdaad, maar Hollywood lijdt al een hele tijd aan bloedarmoede, zeker in het horrorgenre.

Het was dan ook louter een kwestie van tijd vooraleer Tinseltown deze bloederige genreclassics in een trendy jasje zou hullen. Aan de moderne versies van zijn seventies-trendsetters werkte Craven met de glimlach mee: hij nam zelfs een producer’s credit voor zijn rekening. Maar tegen deze bewerking van de eerste uit een lange reeks Freddy Krueger-nagelbijters verzette hij zich met klem, zij het zonder resultaat. Producer met dienst Michael Bay pimpt na ‘The Texas Chainsaw Massacre’, ‘The Amityville Horror’ en ‘Friday The 13th’ nu ook ‘A Nightmare On Elm Street’ op voor een publiek dat grotendeels bestaat uit tieners die te jong zijn om de originals te kennen.

Je zou verwachten dat voormalig videoclipregisseur en debuterend filmmaker Samuel Bayer zich goed in de wereld van dat jonge volkje kan verplaatsen (bekijk de clips die hij voor ruige rockbands als The Offspring, Nirvana en Metallica draaide maar eens), maar aan de uitdieping (quoi?) merk je dat niet. De tieners die anno 2010 gestalte geven aan de Elm Street-dromers zijn stuk voor stuk bordkartonnen figuren, waardoor je hoopt dat Freddy gauw genoeg hun dromen binnendringt en ze aan zijn van scherpe messen voorziene handschoen rijgt. Het helpt ook niet echt dat de cast bestaat uit een bont allegaartje ongetalenteerde acteurs dat emotie verwart met stoïcijns voor zich uit staren.

Natuurlijk weten we ook wel dat een film als ‘A Nightmare On Elm Street’ het niet van zijn acteerspel of verrassende wendingen moet hebben, maar dat is nog geen reden om het allemaal zo ongeïnspireerd in te blikken, met een – het is er nu eenmaal de film voor – slaapverwekkende zit tot gevolg. Doordat de personages Freddy Krueger (in deze versie weliswaar met bravoure vertolkt door Jackie Earle Haley in Rorschach-modus: aanhoor die heerlijk rasperige stem!) uitsluitend in hun dromen ontmoeten, laveert de film anderhalf uur lang tussen werkelijkheid en droomwereld. Op zijn best brengt dat een paar goedkope schrikmomenten met zich mee, maar tegelijk zorgt het ook voor een erg onevenwichtige horrorprent. Volgt een bepaalde scène nogal vreemd op de vorige? Het blijkt maar een droom!

Het eindresultaat is evenwel net geen nachtmerrie. De weinige kills gaan wel gepaard met liters bloed, maar zonder één greintje inspiratie. Een bad guy die plots in de spiegel reflecteert: hoe veel keren hebben we dat nu al niet gezien? Deze huiverhit voor de MTV-generatie over een killer die zijn slachtoffers in hun slaap, maar zo ook in het echt in stukjes hakt, mist niet alleen de bezieling van het origineel, maar schiet ook als moderne nagelbijter een beetje tekort. De knipoogjes naar Cravens classic ten spijt, riskeert zelfs de gemiddelde insomnia-lijder bij ‘A Nightmare On Elm Street’ anno de 21ste eeuw in slaap gewiegd te worden. Horrorfans tussen zestien en twintig zullen hier echter wel nog van opschrikken. Als dat de opzet van Samuel Bayer was, dan is hij nét geslaagd.

Peter Janssens